Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

γέννα

...η ζέστη την έλιωνε. Αισθανόταν σιγά σιγά τη θερμοκρασία να ανεβαίνει στο σώμα της κι εκείνη να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Το νερό δρόσιζε τα χείλη της και την ψυχή της. Το έπινε τόσο λαίμαργα που στο τέλος μην προλαβαίνοντας τις ανάσες το άφηνε να τρέξει στο λαιμό της, στο στήθος της μετά στην κοιλιά της και τελικά στα πόδια της. Έσερνε τα απομεινάρια του ύψους και του βάθους της σαν περιπλανώμενος ακροβάτης που τον απέσυραν νωρίς λόγω αστάθειας. Μέσα στο μυαλό της γυρνούσαν χρώματα, χιλιάδες χρώματα…και ξαφνικά…μαύρο!

Καιρό τώρα το παθαίνει αυτό. Χρώματα, χρώματα, χρώματα και ξαφνικά σκοτάδι! Την τελευταία νύχτα που είδε το ίδιο όνειρο ξύπνησε μούσκεμα από τον ιδρώτα. Ήταν αδύνατον να κουνηθεί. Το σώμα της μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού είχε παγώσει. Μόνο τα βλέφαρά της σάλευαν. Κάτι ήθελαν να πουν τότε. Τον κοιτούσε κατάματα όλη τη νύχτα δίχως να του μιλά. Νόμισε πως την καταλάβαινε. Τίποτα δεν κατάλαβε. Λέξη από όσα είπαν εκείνη τη νύχτα τα μάτια της.
Το πρωί την βρήκε στον καναπέ, κουλουριασμένη όπως όταν τη γέννησε η μάνα της και μισοσκεπασμένη. Τα μάτια της μόλις άνοιξαν, ξανάκλεισαν από το φως που έμπαινε από τη μεγάλη τζαμαρία. Και στη γέννα της το ίδιο είχε γίνει.

Ούτε αυτή τη νύχτα είδε πως εγκυμονούσε. Όχι κανένα γιο ή θυγατέρα. Όχι. Μια φωνή της είχε πει πως μόλις δει στον ύπνο της πως εγκυμονεί, την επόμενη μέρα θα ξαναγεννηθεί από μέσα της ο εαυτός της. Και τότε όλα θα είναι καλύτερα. Αλλά για μια ακόμα νύχτα είδε να ξεγεννά μονάχα αίματα.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Μιλώ -IV- ( με τιμή)

-κυρία Ιονέσκο...
-πείτε μου!
-το πεπρωμένο φυγείν αδυνατον, λένε...
-το γνωρίζω αγαπητή μου! και τους δίνω δίκιο!
-και τί σκοπεύετε να κάνετε εσείς γι'αυτό;
-απολύτως τίποτα!
-Ωωωω!Μα πώς; Εσείς, μια κυρία με το κ κεφαλαίο,η κυρία Ιονέσκο, μία γόνος οικογενείας με την ιστορία της δικής σας και θα αφεθεί στους παρορμιτισμούς της σαν μια απλή γυναίκα;
-κι εγώ ''απλή'' ξεκίνησα. και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον,λένε...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Μη με ρωτάς,δε θυμάμαι... Μη με ρωτάς,σε φοβάμαι.

Ένα το χελιδόνι (Μίκης Θεοδωράκης)



Το γελαστό παιδί (Μίκης Θεοδωράκης)



Ο Αρχηγός (Μάνος Λοϊζος)



Της Αγάπης Αίματα (Μίκης Θεοδωράκης)



Ο Δρόμος (Μάνος Λοϊζος)





σαν σχολική γιορτή! Γιορτή!

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Κύριε άνθρωπον ουκ έχω...

«Κύριε άνθρωπον ουκ έχω....», είναι το παράπονο του παραλυτικού, που βγαίνει απ’ τα χείλη του και φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος από τότε, και φτάνει, ακόμη μεγαλύτερο, μέχρι την εποχή μας.
Μέσα στο ανώνυμο και πολύβουο πλήθος, που συνοστιζόταν γύρω του, αυτός αισθανόταν μόνος με μόνιμους συντρόφους την ασθένεια, την έσχατη αδυναμία και την θανάσιμη απόγνωση.
Ανίατη αρρώστια τον είχε αφήσει 38 ολόκληρα χρόνια ακίνητο πάνω στο κρεββάτι του πόνου του. Πρόσθετο βάρος ήταν η εγκατάλειψη από πρόσωπα συγγενικά, φίλους και συμπατριώτες. Ήταν ολομόναχος στις δύσκολες ώρες. Είχε φτάσει στα έσχατα όρια της απελπισίας και περίμενε τη στιγμή, που θα κατέβαινε ο άγγελος να ταράξει τα νερά, μήπως βρισκόταν κάποιος δίπλα του να τον βοηθήσει. Και στα 38 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, δεν βρέθηκε ο άνθρωπος, που θα του πρόσφερε βοήθεια.

Η παρουσία του Θεανθρώπου γίνεται αντιληπτή, εκεί στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, από τον παραλυτικό με την ερώτηση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι!» και η απάντηση: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω....». Δεν του λέει πονώ, η ναι θέλω να γίνω καλά, αλλά «δεν έχω άνθρωπο». Τότε ο Χριστός με μια προσταγή Του τον ελευθέρωσε απ’ τα δεσμά της αρρώστιας και της μοναξιάς. «Λέγει αυτώ ο Ιησούς, έγειρε, άρον τον κρέββατόν σου και περιπάτει». (πηγή: Ι.Μ.Σ.Κ.)

Τραγούδι: Γιώτα Νέγκα ''Έχω Άνθρωπο''

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

''...συ παίρτς το άλας και τρέχ'ς;...''


Πέρα από τη χαρά που πεταρίζει μέσα μου για το περί δικαίου αίσθημα που έβαλε τα γυαλιά στις περγαμηνές των γιαλαντζί Δικαίων αυτής της παράταξης και χαιρετίζοντας τις δηλώσεις του κ. Σκανδαλίδη για το αποτέλεσμα στο 25% του καταμετρημένου εκλογικού σώματος (μακάρι αυτό το ήθος να ήταν μεταδοτικό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.!!) θα ήθελα να καταθέσω μια φράση που περνάει στο σόι από γιαγιά σε κόρη κι εγγόνα (θέλει ποντιακό αξάν όμως...) , προς γνώση και συμμόρφωση σχετικά με το αγγούρι (αφορμή στάθηκε το ποστ της Γητεύτριας - Ciao Bello!) και τα τεκτενόμενα των τελευταίων 60 ημερών στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη:
το λοιπόν, έλεγε η γιαγιά
''όποιος λέει σε η ψωλή μ' αγγούρ' έν, συ παίρτς το άλας και τρέχ'ς;''
(ακούς Μπένι; εσύ Κίμων; Ανδρέα Λ. με λαμβάνεις;..)

αυτά. και εις άλλα με υγεία λοιπόν και σύντομα να ξαναβρούν τη χαμένη τους ταυτότητα και τον απωλεσθέντα προσανατολισμό, χωρίς ακρότητες και πάντα με ήθος.
Χρόνια Πολλά!

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2007

Της Άρνης το Νερό - Σταύρος Σιόλας



Η Άρνη ήταν αρχαία νύμφη, κόρη του Αίολου και μητέρα του γενάρχη Βοιωτού, η οποία ανέλαβε από τη Ρέα την ανατροφή του θεού Ποσειδώνα.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

αΓγΕΛίΑ





ζητείται δράκος και βάτραχος για παραμύθι.

πριγκίπισσα έχει βρεθεί.
(κόντρα ρόλος: απαραίτητος)
πληροφορίες: εντός

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007

στον ποιητή Δ.Μ.* (*Δεν Μπορώ)














Αν μεταπλάθεις ποιητικά τη βιογραφία σου
με υπαινιγμούς και επιούσιων νηστείες
αυτοθυσία στους Ολύμπιους αφήνεσαι
στη Σαπιέντζα τιμωρούνται οι αμαρτίες

Αν μεταπλάθεις ποιητικά τη βιογραφία σου
του, μες τη νόσο του, υγιούς μυαλού σου κατά τ’άλλα
ευλογημένος ο καρπός του ελαιόδεντρου
κι ανέσπερα ρεφάρουνε τα μπάρκα τα μεγάλα

Αν μεταπλάθεις ποιητικά τη βιογραφία σου
κι ένα Kαλάθι τη ζωή σου κουβαλάει,
καφές, τσιγάρο πρωινό και φύγε γρήγορα!
Ξυπνά ένας στίχος που τους δυο μας δε χωράει…

Αν μεταπλάθεις ποιητικά τη βιογραφία σου
βάλε να παίξει στα μονόπρακτα η Έλλη
κατρακυλούνε μες τους δρόμους ρίμες κάλπικες
κι η Σαπιέντζα δεν αλώνεται με βέλη...

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2007

Τα τσιμέντα

Φτερά δυο μέτρα έβγαλα
και θέλω να πετάξω
πως θα ξεφύγω έλεγα
το δρόμο μου ν' αλλάξω...


Πού να σταθώ, πού ν' ανεβώ
στο πιο ψηλό κοντάρι
και πριν να πέσω στο κενό
να δώσω μια να τιναχτώ
να φτάσω το φεγγάρι...

Ρίζες στην άμμο έβγαλα
και θέλω να βλαστήσω
στην τύχη χαμογέλαγα
για να μη βλαστημήσω


Πως να σταθώ να κρατηθώ
να κάνω την πατέντα
κι ακόμα δύναμη να βρω
για να φυτρώσω στο μπετό
να σπάσω τα τσιμέντα...

με αφορμή αυτό το τραγούδι σας αποχαιρετώ προς το παρόν.

σύντομα θα τα ξαναπούμε.

οι φίλοι δε λένε αντίο,μόνο γειά χαρά!


φιλικά, Monaliza




Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2007

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Τα χάλια μου! (Εκλογές 2007)

-να δεις τι θα δείξει σήμερα στις 9 η τηλεόραση;.. πως το λένε;..

-την πολιτική συζήτηση λες;

-όχι βρε! άλλο πράμα έχει. να δεις πως το λένε...

-debate?

-άνα γεια σου! ντιμπέιτ!

-και θα το δεις;

-φυσικά! θα βάλω να μουλιάσουν τα ρεβίθια, θα ξεπικρίσω και τις μελιτζάνες και μετά...άσε!...έχω να σιδερώσω δύο πλυντήρια.. έ, κι όπως θα πατάω τους γιακάδες του προκομένου θα το δω!

-ποιό;

-το ντιμπέιτ καλέ! καλά...εντελώς άσχετη είσαι μου φαίνεται!

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2007

Θεωρίες αριθμών












Ο μετρονόμος σπάθιζε τον χρόνο.
Ο τοίχος όριζε τον χώρο.
Ο ορίζοντας έμοιαζε με αυταπάτη, χωρίς να είναι.

Κι εγώ, καταπίνοντας τις ανάσες μου,
έμαθα να κάνω υπομονή.

Μέχρι που ο ορίζοντας χάθηκε στην ουρανοθάλασσα.
Κι ο τοίχος γκρέμισε γιατί σάπισε -ή σάπισε γιατί γκρέμισε-.
Κι ο μετρονόμος, έρημος σύντροφος της σκιάς του,
βάλθηκε να παριστάνει το αριθμητήρι που του λείπουν οι εκατοντάδες.

Η θάλασσά μου σκοτείνιασε
κι ο φάρος συγχρονίστηκε με την καρδιά μου κι έσβησε.

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Corre Lola, Corre...

Es la vida la que empuja y la que aprieta.
._

Σιωπή 2007μ.Χ.

-μη με κοιτάς έτσι. ντρέπομαι. που το σαβουάρ βιβρ μου επέβαλε να δείξω ότι με νοιάζεις. και που το ''κρίμα...'' που ξεστομίζω δεν έχει βάθος ούτε δάκρυ, παρά μόνο μια άνευρη συμπόνια. γι'αυτό σου λέω, ντρέπομαι. μόνο μέσα στους καπνούς βρήκα το θάρρος να σου τα πω. σαν ξαναβγεί ο ήλιος σου, έχω μάτια ατροφικά και θα με θαμπώσει. όταν βγει ο ήλιος μου, θα κρυφτώ πάλι στη σπηλιά μου.
συγγνώμη.

Τρίτη 21 Αυγούστου 2007

Αλητοπαρέα

Δυο αλητάκια, ζωντανά χειμωνολούλουδα
τα όνειρά μου κάθε αυγή διαφεντεύουν
το 'να φωνάζουν Προσμονή και τ' άλλο Θύμηση,
σαν τους Δερβίσηδες στα σπλάχνα μου χορεύουν.

Ντε και καλά να μου ταράξουνε τα σχέδια
σκοπός τους πάντα να με βγάλουν απ΄το δρόμο
στήνουν παγίδες σα νομίζω πως τους ξέφυγα,
κάνουν τα λάθη μου να μοιάζουνε με νόμο.

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2007

Θεσσαλονίκη



Στο Αλκαζάρ μετρούν τους κόμπους στις ανάσες
βρωμιά πικρή, στυφή φωνή που τη θερίζουν
φωτιά και θάνατος τη γη θυμό ποτίζουν
κι η νύχτα κένταγε νότες υγρές και μπάσες.

Απ’του Βαρδάρη τα τερτίπια να ξεφύγουν
μόνη τους προίκα τ’αδειανό τους προσωπείο
σώματα κρύα ζητιανεύουν ιατρείο
και τον καπνό τους σαν παλιό παλτό τυλίγουν.

Της Εγνατίας το σουλάτσο ν’αποφύγω
στο 406 σ’έκανε δικό της
αλλά δε γούσταρε να’σαι τ’ αφεντικό της
''άι σιχτίρ!'',είπε,''μποέμισσα θα μείνω''.

Καράβια λιμανιού δηλώνουν φύση τροχοφόρα
μεταμοντέρνου σινεμά ο σκηνοθέτης
είναι της άλλης του ζωής φθηνός επαίτης
σα δε λογάριασαν τα σμύρνα του για δώρα.
Αμήν.





Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

Για ένα κορίτσι που τα μάτια του γελούσαν...

Συντρίμμια και χαλάσματα του κόσμου τα θεμέλια

κι η μοναξιά ξαναχτυπά την πλάτη μου με γέλια.


Σαν με κοιτά, με τιμωρεί και μου θυμίζει

σαρκαστικά πως μόνο αυτή γραμμές ζωής ορίζει.

Ένα κορίτσι που τα μάτια του γελούσαν

μες τον καθρέφτη το κοιτώ, χωρίς μυαλό για να σκεφτώ.

Το μάγουλό του αγγίζω τρυφερά μα κείνο λιώνει

καθρεφτισμένο βλέμμα που ’χεις γίνει σκόνη.


Οι ρίζες μου ξερές, τρυπούν τη γη έξω να βγουν να με χτυπήσουν

για το νερό που στέρεψε να με κατηγορήσουν.


Και μένω εκεί στο πουθενά, θολή σκιά, γυμνή ηχώ

φαντάσματα,στοιχειώσαν οι φωνές. Δεν ζω.



Σάββατο 28 Ιουλίου 2007

Ε, και τί έγινε που κάηκε κι ο Γράμμος;..





ε,και τί έγινε που κάηκε κι ο Γράμμος; Ούτε κάθε μέρα τον βλέπουμε, ούτε δίπλα μένουμε... ε,και στην τελική...


...το Δάσος δεν χρειάζεται προστάτες!
Αν δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του σε έναν ανταγωνιστικό κόσμο,
είναι άξιο της μοίρας του.


βρε δε βαριέσαι...



Δε βαριέμαι ρε φίλε, δε βαριέμαι!

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Τα χέρια

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
δεν τα ‘χεις μόνο για να τρως , για να πληρώνεις και να γδύνεις...
Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
μην τα κρεμάς ,ξερά κλαδιά στα πλάγια του κορμού σου…

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
έχουν καρδιά κι αυτά και θέλουν να τη δώσουν.
Άστα να τη δώσουν.
Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς μέσα στις τσέπες.
Τα χέρια σου κοντάρια του Εγώ σου μα κι ασπίδες
μια κλειδωμένη αγκαλιά και ένα χάδι…
Είναι οι φωτιές που σου φωτίζουν τις στιγμές σου και τις λύπες.
Τα χέρια σου είναι κουπιά καλοφτιαγμένα , για το μακρύ ταξίδι του Οδυσσέα
Είναι το άγγιγμα στη γη για να ανθίσει…
να δώσει λούλουδα και φρούτα… και χυμούς και νέκταρ... μα πρώτα στάρι…
Είναι που πιάνεις το μολύβι κι αρχινάς με το α.. και ξανά το α… και φτάνεις στο ω…
κι αναφωνείς χαρά μεγάλη… και γράφεις κι υπογράφεις…
Είναι τα χέρια που ιδρώνουν στην αγωνία… στον πόνο κλείνουν… στη χαρά χειροκροτούν…
είναι τα χέρια που κρατούν την πρώτη ανάσα του έρωτα
και της γέννας το κλάμα στα χέρια φτάνει… τα χέρια το κρατούν… στα χέρια σβήνει…
Είναι τα χέρια που σφιχτά σε οδηγούν στην προσευχή
Εκείνα που λυράρουν στο γάμο, στη γιορτή…

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς μέσα στις τσέπες.

Άπλωσέ τα σε σταυρό και χόρεψε στα σύννεφα.

Σταυρώσου σ’ένα ντέρτικο σκοπό και μερακλή κι ύστερα μέτρα

Ως αν τ’απλώσεις, τ’αγγίζεις το στερέωμα;..

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Μιλώ -III- (με βουτιές)


-Θα 'ρθεις να βουτήξουμε;
-Μαζί;...
-Ναι, μαζί.
-Και τί θα κερδίσω;
-...σαν τί θέλεις;
-Δεν ξέρω.
-Μιαν ανάσα...
-Μπα...
-Έλα...υποσχέθηκες πως κρουαζιέρα θα με πας, γιατί με νοιάζεσαι και μ'αγαπάς...
-...
-Έλα...
-...
-Λοιπόν, όποιος με μια ανάσα φτάσει μακρύτερα θα κερδίσει ένα φιλί από τον άλλο...
-Και γλυκό καρπούζι απ' το βάζο;
-Και γλυκό καρπούζι!
-Έγινε!


Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Κινούμενη Άμμος

Όπου κι αν κοιτάξω η νύχτα με πνίγει
όσο κι αν φωνάξω, κανείς δε μου ανοίγει….
Άκουσα τους ήχους , σαλπάρουν γαλέρες
ξέρω…πλησιάζουν πιο δύσκολες μέρες…

Όλα γύρω τρέχουν μα δεν τα προφταίνω
χρόνος δε μου μένει και δεν περιμένω.
Ζω με μια ανάσα στης τρέλας τη σκέψη
ως την άλλη όχθη ποιος τάχα θ’ αντέξει;…

Μα είναι το ρεφραίν που μου λείπει κι ο στίχος
κι η μικρή ζωή μου κατέληξε μύθος.
Ίχνη ευτυχίας,κινούμενη άμμος
χίλιες και μια νύχτες, αράβικος γάμος….

Φόρα το καπέλο του μάγου και νιώσε
όλους τους τριγμούς της αγάπης και δώσε,
και στου παρτενέρ την ατάκα αφήσου
γράψε το φινάλε της πρώτης ζωής σου…

Όσο το αδράχτι με κόπο γεμίζεις
κι όλα πως σε βάση γερή τα στηρίζεις,
τόσο θα σου σπάνε κατάρτια οι ανέμοι
γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν περιμένει...


Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Του Ποταμού


Χίλιες ανάσες κουμαντάρουν το πετάλι μου
τραβέρσα, νύχτωσε, τυφλοί σε κατηφόρα
οι φίλοι γι’άλλη μια φορά σταθήκαν δώρα
όταν το αίμα ξαναφλέρταρε τη ζάλη μου...

Φυσάει αέρας κι εγώ μέσα του βουτάω
τώρα που γήτεψα του ποταμού το μένος,
στέκομαι μέσα του και νιώθω σαν χαμένος
πόσες υπάρχουν όχθες να παραπατάω;...

Είν’το νερό αλλιώτικα θανατερό,σαν απαγορευμένο
που την ψυχή και το κορμί μου διαλύει
σαν μία θλίψη που όλο μέσα μου θα δύει
και τις ελπίδες απ’το ρέμα ανασταίνω...

Αν θα σε βρουν του πρωινού οι ηλιαχτίδες πλάι
σε ποταμού περπατησιά ,φωτιά σβησμένη
είναι η σκέψη της που θα σε περιμένει
κρυφά τις νύχτες σαν τ’ αστέρια σου μετράει...


Κυριακή 17 Ιουνίου 2007

Πορφυρές Σεισμογραφίες -II- ( Home Edition )

Η αγάπη σου δεν αρκεί για να με ζήσει.
Είναι όμως αρκετή για να με πεθάνει.

Με ένα όπλο γεμάτο αγάπη, στραμμένο πάνω μου, με σημαδεύεις κάθε που γυρνάς απ’ το γραφείο.

Μιλώ για μεταθέσεις συναισθημάτων που γεννοβολούν ενοχές...

Μιλάς για ενοχές που γεννοβολούν παιδιά...

''Θα έδινα και τη ζωή μου για σένα'', βροντοφωνάζεις.
Σιωπή.
Με ένα βλέμμα οπλισμένο από κείνη την αγάπη, ξέρεις...τη δική σου, με κοιτάς...
Με ένα βλέμμα αφοπλισμένο από κείνη την αγάπη, ξέρεις...τη δική μου, σε κοιτώ...

Σημασία δεν έχει για ποιόν πεθαίνεις.------------------------------Σημασία έχει για ποιόν ζεις.

-Μπαμ-

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Πορφυρές Σεισμογραφίες -II-

Η αγάπη δεν αρκεί για να ζήσω.
Είναι όμως αρκετή για να πεθάνω.
Με ένα όπλο γεμάτο αγάπη, στραμμένο πάνω μου, με σημαδεύεις κάθε που γυρνάς απ’ το γραφείο.

Με ένα βλέμμα οπλισμένο από κείνη την αγάπη, ξέρεις...τη δική σου, με κοιτάς...

Με ένα βλέμμα αφοπλισμένο από κείνη την αγάπη, ξέρεις...τη δική μου, σε κοιτώ...


Σημασία δεν έχει για ποιόν πεθαίνεις. Σημασία έχει για ποιόν ζεις.

-Μπαμ...-



Τρίτη 5 Ιουνίου 2007

Αναγνωστήριο ( Κωνσταντίνου το ανάγνωσμα )

Με κάτι σαν χαμόγελο αλλάζεις σελίδα
βυθίζεσαι στο κείμενο και τάχα μ’ αγνοείς
δήθεν στη Γνώση λέοντος διεκδικείς μερίδα
τα γυναικεία νεύρα μου πάλι καταπονείς!

Φωτοτυπώ συνήθειες, πως πίνεις τον καφέ σου
και στο μπλουζάκι το κουμπί που αφήνεις ανοιχτό…
Μέσα στο χαρτομάνι σου τι ψάχνεις; έλα, πες μου!
Ο έρωτας σου ξέφυγε και τρέχει προς τα δω!

Διάλειμμα στο διάλειμμα πάει κι αυτή η μέρα
στο δώδεκα κεφάλαιο και πάλι σταματώ
αξονικές, μαγνητικές ξεμείναν στον αέρα
αν δεν μιλήσεις αύριο, θα σου μιλήσω εγώ!

Μαμά...δεν μπορώ να κοιμηθώ μαμά...

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και τούτο
μικρό μικρό σου το 'δωσα
μεγάλο φέρε μου το...

Να' ναι ψηλό σαν το βουνό
ίσιο σαν κυπαρίσσι
κι οι κλώνοι του ν' απλώνονται
σ' ανατολή και δύση...

Αχ, αχ νάνι...

Το γελεκάκι που φορείς εγώ στο ’χω ραμμένο
με πίκρες και με βάσανα στο ’χω φοδραρισμένο...

Άιντε, το μαλώνω, το μαλώνω
άιντε κι ύστερα το μετανιώνω
άιντε, το μαλώνω και το βρίζω
άιντε την καρδούλα του ραΐζω...

Φόρα το μωρό μου, φόρα το χρυσό μου
γιατί δε θα το ξαναφορέσεις άλλο πια...
Φόρα το για να ’σαι, για να με θυμάσαι
για μετάξι έχω τα σγουρά σου τα μαλλιά...

Με πήρε ο ύπνος κι έγειρα στου καραβιού την πλώρη
και ήρθε και με ξύπνησε του καπετάνιου η κόρη...

Άιντε, το μαλώνω, το μαλώνω
άιντε κι ύστερα το μετανιώνω
άιντε, το μαλώνω και το βρίζω
άιντε την καρδούλα του ραΐζω...

Φόρα το μωρό μου, φόρα το χρυσό μου
γιατί δε θα το ξαναφορέσεις άλλο πια...
Φόρα το για να ’σαι, για να με θυμάσαι
για μετάξι έχω τα σγουρά σου τα μαλλιά...


Μαμά..
Σου μιλάω, μ'ακούς;
Μαμάαα...
Κοιμήθηκες μαμά;....

(Το γελεκάκι:Ολλανδέζος Σπύρος-Θεοδωρίδης Χάρης)

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

''. . . C'est passé . . .''



Φόρεμα φορά πλατινέ, που δεν το ξανάδε ποτέ

και στα δυο της πόδια κρυστάλλινες γόβες…
Άστρα στα μαλλιά της σκορπά, το ‘χε δει πολύ σοβαρά
σαν ήταν μικρή όλο το ‘κανε πρόβες…

Κείνος είναι πιο αμπιγέ, με κουστούμι θα ’ρθει ριγέ
δίχως το καπέλο του βήμα δεν κάνει…
Δείχνει να ‘ναι τόσο κομψός, είναι και ψηλός και λιγνός
κι απ’ την ευτυχία χτυπά στο ταβάνι….

Σαν είχε περάσει ο καιρός, είπαν ας αρχίσει ο χορός
κι έτσι τις ζωές τους για πάντα ενώσαν…
Μα ήταν το φουρό ντεμοντέ και ο έρωτάς τους passé
κι όπως κοιταχτήκαν γυμνοί, μαρμαρώσαν…

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

ε ξ α ί ρ ε σ η


*με την ελπίδα πως για τη νέα γενιά των γιατρών το malpractice θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
*με την πίστη πως από μέρους μου θα κάνω ό,τι μπορώ για να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.
*με την ευχή πως σε τούτη τη χώρα θα έρθει η στιγμή που οι σωστές και επαρκείς υποδομές για ένα υγιές Εθνικό Σύστημα Υγείας θα είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.


για την Αμαλία...

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΊΑ...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ


ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.


* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

Τρίτη 29 Μαΐου 2007

Δίδυμες μέρες (καθ'οδόν σφαίρες)

Καθ’ οδόν καθρεφτίζονται μέρες
μ’ ένα τζιν κι ένα μαύρο μακό
αλητεύουν δυο δίδυμες σφαίρες
μεθυσμένες, να κάνουν κακό.

Γεννημένα στο χώμα τα πάθη
τα μισά της μισής μου ζωής
τί γυρεύεις στο νου μου ακόμα;…
τώρα αν φύγεις, μπορεί να σωθείς.


ain't no sunshine

ain't no sunshine

Δευτέρα 28 Μαΐου 2007

Πορφυρές Σεισμογραφίες -Ι-

''Μου λείπει μισός Ήλιος.
Σαν κοιταχτείς στης πρωινής ματιάς της τον καθρέφτη,θα τον βρεις.
Να του πεις να γυρίσει.
Τον χρειάζομαι.
Αιμορραγώ.
Εγώ. Η Γη. Σου.
Αίμα. Ανάμνηση αρχέγονης Θάλασσας μέσα μου.
Ζωογόνα.
Ελπιδοφόρα.
Φωτιά θανάτου κυλά. Το μέσα μου ξανά τυλίγει το έξω μου.

Πορφύρα και Λάβα.
Ο Εγκέλαδος ξύπνησε πάλι.Μόλις αποκοίμισα στα σπλάχνα μου εκείνο το κορίτσι.

Ταράξατε τους κύκλους Του. Ξανά.
Δεν γράφω. Όχι. Δεν γράφω.
Τώρα σεισμογραφώ.
Αιμορραγούσα…
αναμνήσεις αρχέγονης Θάλασσας μέσα μου,

εγώ η Γη,

για άλλους Γκρέτα.- ''

Ε.Μ.

Mιλώ -II- (με μυρωδιές)

-καλησπέρα

-γεια..μήπως ενοχλώ;

-όχι, δεν ενοχλείς. απλά δε θα μείνω για πολύ.

-…

-μαγαζί βλέπεις σε λίγο…

-δεν πειράζει. ένα γεια ήθελα να σου πω.

-να’ σαι καλά.

-να’ μαι …

-τι λέει ο Βορράς;

-τι να πει; Βορράς… αυτό από μόνο του λέει πολλά. εσείς εκεί; μυρίσατε τις πορτοκαλιές;

-θα σου ‘λεγα Νοτιάς, αλλά είναι προβλέψιμο. τις μυρίσαμε.

-και;

-δεν έχει και… η μυρωδιά πλανιέται κάθε Απριλομάη…

-ομόρφυνε η ζωή σας; φέραν τις ελπίδες και τις προσδοκίες κοντύτερα;

-όπως κάθε χρόνο.

-ευλογημένη η γη που τέτοια δώρα κάνει.

-ελπίδες…προσδοκίες… αυτές έρχονται και άνευ μυρωδιάς πορτοκαλιάς…

απλά όλα είναι μες στο μυαλό.

-εσύ με την υγεία σου είσαι καλά;

-εντάξει πάει. κάνω κάτι σχήματα για μια εστιούλα..αλλά καλά πάει…ο Θαλασσινός τι λέει; να το αγοράσω;

-ναι.. ‘’να ξεγελιέσαι πως υπάρχει αθανασία’’…


Κυριακή 27 Μαΐου 2007

Μιλώ -I- (με κραυγές)

-και γιατί δε μιλάς;

-μιλώ.

-παιδιόθεν…

-από βρέφος. με κραυγές.

-καταντά γελοίο να παριστάνουμε τους χαζούς, δεν το βλέπεις;

-δεν παριστάνω τον χαζό.

-αλλά;

-δεν έχει αλλά! δεν πα-ρι-στά-νω τον χα-ζό!

-μάλιστα. καλά.




''. . . Φ ε υ γ ι ό . . .'' (Οι Συμπληγάδες πάλι το 'βαλαν στη μέση...)


Της ερημιάς μου το αβάσταχτο φευγιό
δε βρήκε τόπο στεριανό για να χωρέσει
τρέχει ασθμαίνοντας σε δήθεν τελικούς
οι Συμπληγάδες πάλι το ‘βαλαν στη μέση…

Τη χιλιομέτρησε τη γη απανωτά
-και στο φινάλε δανεικά του τα χρεώνει...-
Οι νυχτωμένες Κυριακές στην εθνική
το ‘παν..''Ποτέ δεν έλιωσε μια λέξη τόσο χιόνι!''

Συκοφαντήθηκε αναίσχυντα, φθηνά
κι ο Άγιος Μάρτιος αυτόμολος ετάχθη
στους εφιάλτες με τους δαίμονες μαζί,
φύλλα πορείας που τιγκάρανε στα λάθη.

Οι Συμπληγάδες δεν ξανάνοιξαν ποτέ
τρελό κι αδέσποτο φευγιό, ναυαγισμένο...
μονάχα χίμαιρες τα όνειρα κι εγώ
αλαφροΐσκιωτη…τη Γκρέτα περιμένω…

Οι Συμπληγάδες δεν ξανάνοιξαν ποτέ…