Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

αυτό που....


Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά
αυτό που γλυστρά σα φίδι και χάνεται
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...
Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας
αυτό που σα σκόνη αιωρείται στο φως
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές....
Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά.
Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά
αυτό που δεν ξέρεις εσύ που μ' αγάπησες
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά....

αυτό κλείνει σήμερα τα 24. χρόνια του πολλά!

Μόνα

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008

Par avion



είχα ξεχάσει πως είναι η αλληλογραφία. παλιά έγραφα πολύ με τους φίλους μου. πού λεφτά για τηλέφωνα τότε; κινητά δεν υπήρχαν καν. τελικά είναι όμορφα. άσχετα με το τι λες, το λες σίγουρα πιο ανθρώπινα από το κολοκύθι το msn που είναι λες και παίρνεις υπεραστικό από κοινοτικό τηλέφωνο αρχές του '90. τότε που καθώς εσύ έπινες καφέ στην Αρετσού εγώ περνούσα κρατώντας παγωτό χωνάκι στο ένα χέρι κι ένα μπαλόνι στο άλλο.
φθινοπώριασε εδώ. εκεί;

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

είναι μια ώρα δύσκολη η ώρα της μελέτης (je veux un café immédiatement...)



ζω την απόλυτη άρνηση. αύριο δίνω μάθημα και σήμερα κάθε μου κύτταρο έχει σηκώσει μπαϊράκι. αρνείται να συνεργαστεί. αρνείται βρε παιδί μου. τελεία και παύλα. τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δε, έχουν βγει σε λευκή απεργία...''λευκή'' γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να σου στείλω αυτό το μέιλ, και ''απεργία'' γιατί ως γνήσια ελληνικά όταν λέμε απεργούμε δεν εννοούμε πως δε δουλεύουμε, αλλά ότι δεν δουλεύουμε για τους άλλους. είναι η μέρα εκείνη που αντί να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας (γι' αυτό υποτίθεται και απεργούμε...) αποφασίζουμε να ασχοληθούμε με εξωτερικές δουλειές!...
αυτές τις εξωτερικές δουλειές κάνω κι εγώ από το πρωί. και το βιβλίο με κοιτά από το γραφείο και μου δείχνει τα δόντια του, τα ατελείωτα δόντια του. αυτά που οι άνθρωποι τα λένε σελίδες.


να ήμουν τώρα σε μια παραλία.σε μια πευκοπαραλία της Χαλκιδικής...κι όχι έρμαιο της Ψυχιατρικής που από μια βδομάδα τώρα έχει βάλει στοίχημα πως θα με παχύνει 5 κιλά από το διάβασμα και το καθισιό.

τελικά οι μηχανισμοί άμυνας που βάζει σε λειτουργία ο καθένας μας για να ξεφύγει για λίγο από τα καθημερινά αδιέξοδά του έχουν πολλή πλάκα. να, του λόγου μου για παράδειγμα χρησιμοποιώ την άρνηση.
(όταν φτάσω να χρησιμοποιώ την ''απόσυρση'' θα χει γίνει σχιζοφρένεια... χα χα χα)


απόσπασμα από ένα μέιλ που έστειλα.

Πάνο je veux un café immédiatement....

ένα τηλεφώνημα κι ένα μέιλ

~*~
σε μια γουλιά καφέ καμιά φορά χωράνε όλες οι σκέψεις. όσες κάνεις παρέα με τον εαυτό σου.τότε που δεν σου έχει μείνει κανείς άλλος. τότε που θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο.

δεν το περίμενα εκείνο το τηλεφώνημα.ήμουν στη δουλειά,δεν είδα την κλήση εγκαίρως. κι αργότερα δίστασα να καλέσω πίσω.. δεν άργησε να ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο.ήταν τότε που με βρήκε με τη γουλιά καφέ στο στόμα. κατάπια,πήρα μια ανάσα και απάντησα. ένιωσα να μιλάω με μια τόσο γνώριμη φωνή, τόσο ζεστή και τόσο ''δική μου''..καιρό είχα να νιώσω έτσι. να,σαν εκείνο το τραγούδι του Ρασούλη...

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ότι φαίνομαι ή αν αληθινά
για ότι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε
Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ , κι υποφέρω
νιώσε με σώσε με
κι ότι θες στο προσφέρω
Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα γλυκιά μου εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα
Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σαν τους πίστεψα, μ’ εγκαταλείψανε
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα...

αυτό ήταν. η φωνή ήταν όπως την περίμενα. αλλά στο βάθος έδειχνε να με έχει καταλάβει. να μου υπόσχεται πως δεν θα με ξαναπληγώσει και να ζητά και τη δική μου την υπόσχεση. χωρίς λόγια τη ζητά. χωρίς λόγια τη δίνω. γιατί έτσι είναι οι φίλοι.


~*~

για το μέιλ θα τα πούμε άλλη φορά...

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Δυο ευχές και μια ευχούλα

μετά από το κάλεσμα του Παράλληλου φίλου μου, και δίχως έμπνευση για κάτι βαθύτερο ούτε στάλα , είπα να εγκαινιάσω τη νέα μου σύνδεση στο διαδίκτυο (μετά από κόπους και βάσανα και αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα σε κέντρα εξυπηρέτησης (?) πελατών) με την ευχή...για μένα, να βρω την ευτυχία, εμένα ή κάποια άλλη.
για τους άλλους, να έχουν υγεία και υπομονή.
για τους οχτρούς,να μην αντέχουν ούτε εμένα ούτε τους άλλους.


και να καλέσω με τη σειρά μου την Ανέφελη που καιρό έχω να τη δω και μου έλειψε...