Χιλιάδες καθρέφτες, ποικίλου μεγέθους
εγκαταστάθηκαν μέσα μου. Μπορεί να ήταν εκεί από παλιά, δεν ξέρω...
Εγκυμονούν τελευταία, γεννούν στο λεπτό ζωντανά είδωλα
και μετά θάβουν τα πεθαμένα τους.
Μαζί καταπίνουν και μένα. Με μασάνε καλά καλά κι αν είμαι τυχερή και δε με φτύσουν, με καταπίνουν.
Άλλες φορές με ξερνάνε στην άβυσσο και χαρά στους έχοντες τεφροδόχους.
Πιο μεγάλη μοναξιά από το σκοτάδι μπροστά σε ένα καθρέφτη δεν υπάρχει.
Σάτυρε χρόνε. Κοροίδεύεις ξεδιάντροπα τη γύμνια των αισθημάτων κι αψηφάς εγωιστικά το όνειρο.
Δεν είναι εποχή για όνειρα. Είναι τα μόνα που μπορείς με ασφάλεια να προβλέψεις πως στην επόμενη στροφή θα ξεπουληθούν για ένα πιάτο φαϊ, χθεσινής μέρας.
Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... ...
-
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει τη νύχτα να μην κοιμηθεί… ...