Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Μπλογκαρισμένη

Ιστολόγος από πείσμα
για μια λανθασμένη ιδέα...
κάποτε έγραψα τρεις λέξεις
να μου κάνουνε παρέα.

Τους μιλούσα μου απαντούσαν ,
κι ετσι φτιάξαμε ιστορίες
και μετρήσαμε αποστάσεις,
μες τις πολυκατοικίες.

Σου χα πει πως είμαι blogger,
''τι είναι αυτό, μου λες, δεν ξέρω;''
-Είναι ο μοντέρνος τρόπος
που την τέχνη μου υποφέρω!

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

ευτυχία

Το πρώτο χρόνο ήμουνα άγιο παιδί στρωμένο,
το δεύτερο με γέλασε μια πλάνα αγκαλιά,
το τρίτο ξημερώθηκα σε άγνωστα κρεβάτια,
το τέταρτο τους φίλους μου αποχαιρέτησα...
Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό αλκοολούχο
και το όνομα που μου ‘δωσαν ήταν χαμένο ρούχο...*

και το όνομα αυτής,Ευτυχία...**

* τα λόγια αυτά ανήκουν στη φωνή του Σωκράτη
**κι αυτά στη φωνή του παπά.

πάλι για μένα δεν έμεινε τίποτα.

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

closed


το κατάστρωμα θα κατεβάσει για λίγο ρολά. για οτιδήποτε, ρωτήστε δίπλα.
Μόνα

ως τότε, δείτε αυτά...




Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Μιλώ -XII- (για μήλα)


- μην περιμένεις να πέσει το μήλο όταν πεινάς, άπλωσε το χέρι και κόψε το!

- καμιά φορά χρειάζεται κάποια μήλα να πέφτουν μόνα τους... Του Νεύτωνα για παράδειγμα
άλλαξε ολόκληρη ανθρωπότητα......


Κώστα σε ευχαριστώ..

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

πλήρης

αυτό την απασχολούσε τελικά. κι ας προσπαθούσε μάταια να πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. σήμερα το συνειδητοποίησε. πως τελικά αυτό που ψάχνει να ανακαλύψει είναι σε ποιανού τη μνήμη ζει. όχι ποιός την έχει στη μνήμη του. νοιάζεται και αναζητά εκείνους που της επιτρέπουν να ζει μέσα στη μνήμη τους. εκεί να ξυπνάει, να γελάει, να κλαίει, να τραγουδάει και να σιωπά.
πόσοι έχουν χώρο στη μνήμη τους για άλλους; πόσοι ξέρουν να διαγράφουν δικά τους αρχεία για να δώσουν χώρο σε άλλους; και γιατί να το κάνουν;
εκεί είναι λοιπόν το πρόβλημα.

ότι των περισσοτέρων η μνήμη είναι πλήρης από αυτάρεσκες δημοσιεύσεις.

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν είναι αυτός που θες


Δεν βάζει λέξεις στα τραγούδια

ούτε ανάσες μες τα λόγια
γεμίζει η γλώσσα του με χνούδια
σαν δε διαβάζει απ' αναλόγια...

Δεν είναι εκείνος που ακους
ούτε κι ο άλλος που δε βλέπεις
δεν είν΄ της μελωδίας νους
ούτε των στίχων ο καθρέφτης...

Μόνη σου πρέπει να τον ψάξεις
δε θα σου πω εγώ ποιός είναι
μες τα fm σε όλες τις πράξεις
στις έντεκα, αέρας γίνε...



Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Μιλώ -XI- (για όσα είσαι)

Είσαι η μνήμη και η λήθη μου.
Είσαι μια στιγμή γεμάτη τίποτα σε ένα τίποτα γεμάτο στιγμές.
Αυτό είσαι.

Τα ανυπόδητα πόδια μου όταν χιονίζει.
Το ξέσκεπο κεφάλι μου τον Αύγουστο.
Το κάρβουνο στα μάτια μου και στα μαλλιά μου είσαι.
Κι η στάχτη στο τζάκι μου είσαι.
Αυτό είσαι.

Ένας διαρκώς μεταβαλλόμενος ρυθμός στη μονότονη νύχτα μου είσαι.
Η νύχτα μου είσαι.
Ο καφές που δεν ήπια είσαι.
Τα γάντια μου είσαι. Το μαγιώ μου είσαι.
Η ταρσοραφή των ματιών μου είσαι.
Το πρόγραμμα των εξετάσεων είσαι.
Κι οι σημειώσεις μου είσαι. Και το χαρτί που τώρα γράφω είσαι.

Μόνο ο άνθρωπός μου δεν είσαι.

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Μιλώ -X- (στα κύματα)

Στα απόνερα ενός κύματος πνίγεται
το επόμενο.

Στων Οριζόντων το ξημέρωμα μάταια ψάχνεις
το ημέρωμα των Ανθρώπων και των Πραγμάτων
τη δικαιολογία για τα αδιέξοδα των φοβισμένα αδιάβατων δρόμων.

Κι όταν ξυπνήσεις μουσκεμένος αλλά στεγνός κατά Τόπους
στη μέση ενός κρεββατιού, της Μεγάλης Ερήμου

θα δεις πως φταίχτης για όλα τούτα ήταν τ' απόνερα ενός κύματος που πνιγαν άλλο κύμα.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

χνούδια

Μην πεις πως είσαι λυπημένη
ποτέ μην τον αφήσεις να το δει
κι ας έχει μες τα μάτια σου γραφτεί
εσύ να δείχνεις πάντα θυμωμένη.

Μην πεις πως είναι ποιητής
ποτέ μην ξεστομίσεις τέτοια λόγια
γιατί θα σ' οδηγήσουν σε υπόγεια
που μόνη κι αυτοβούλως θα θαφτείς.

Τα λόγια αυτά δε γίνονται τραγούδια
για ποίημα είναι λίγα και φτωχά
μα έτσι είναι τα όνειρα, πικρά
και φεύγουν από πάνω μας σαν χνούδια...

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Χαμήλωσε

Χαμήλωσε όσο μπορούσε.Γονάτισε. Ακούμπησε τις κνήμες στο χώμα. Ανακάθισε πάνω τους και ίσιωσε το κορμί του. Ακούμπησε τις παλάμες στους μηρούς. Όχι, δεν θα μιλήσει. Τίποτα δεν θα πει. Δεν θα παρακαλέσει. Το 'κανε μια. Στη δεύτερη δεν θα καταθέτει απλά τη γύμνια του. Στη δεύτερη θα σκίζει τη σάρκα του. Τα λόγια αυτά, ξέρω δεν τα καταλαβαίνεις.Εσύ έμαθες μονάχα νούμερα να διαβάζεις. Μα στη ζωή καμιά φορά ένα κι ένα δεν κάνουν δύο.Και το ένα καμιά φορά γίνεται άπειρο. Κι όταν σου γίνει μηδέν, πάλι να πιστεψεις θέλει άπειρο να γίνει.Όχι με ''αν'' και '' έστω''. Αλλά με το να συγχωρείς αληθινά το μηδέν και να αντέχεις το άπειρο. Δεν είναι λόγια επιτηδευμένα, όπως μου χες πει. Επικήδειος είναι.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Μιλώ -IX- (παραλλήλως)

με ρώτησες αν περπατάνε οι σκιές.
περπατάνε σου είπα.
όχι μου απάντησες.


θέλεις να δώσουμε ραντεβού αύριο;

Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

Μιλώ -VIII- (και κλαίω )

Μην κλαις. Δεν είναι που βραδιάζει στον κόσμο μου.
Είναι που μου τελείωσαν τα σπίρτα
κι άλλο φως δεν έχω μέσα σε τούτο το βαρέλι.

Δεν έμεινε στο τραπέζι ούτε ένα ποτήρι γεμάτο.
Όλα άδεια.
Με πάτησες σταφύλι Αυγουστιάτικο.
Σε Δρύινο βαρέλι μ’ έκλεισες πέρσι το καλοκαίρι.
Κι ακόμα ωριμάζω στη φυλακή μου. Γι ‘αυτό σου λέω.
Μην κλαις. Δεν είναι που σκοτείνιασε.
Είναι που μου λείπουν τα σπίρτα μέσα στο μεθύσι που του λείπουν οι γωνίες.

Χτυπάει την πόρτα μου το καλοκαίρι κι εγώ δεν τ’ ακούω.
Πάρε σε παρακαλώ τα χέρια σου απ’ τ’ αυτιά μου.

Τάκης και Μαρίκα



Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον

Τι θέλω πια να δέχομαι την προστασία της Μούσας;
Να σφίγγω την καρδιά μου να δεχτεί
τις νέες αγάπες, πίστες και χαρές της,
τάχα πως είναι μοίρα μου κ' είναι και διαλεχτή!

Πάει ο καιρός που αχτιδωτό το αστέρι της ματιάς μου
έφεγγε και των θείων και των γηίνων.
Ω των παθών δεν κράτησα εγώ την ανόσια Λύρα,
εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Και τραγουδούσα τον καημό της άσπιλης ψυχής μου
μεσ' στων δακρύων την ευχαριστία
κι όλη η χαρά του τραγουδιού μου ήταν, πως τη φωνή μου
θα τη δεχόταν μια βραδιά μπρος στη φτωχή του εστία.

Κι ως διάβαζα στα μάτια του κάποτε τη χαρά του,
ποιά δόξα ακριβή να πω;
Στο χωρισμό μας τού'φερναν σα χελιδόνια οι στίχοι
μήνυμα, πως από μακριά διπλά τον αγαπώ.

Τώρα καμιά, καμιάν ηχώ δεν άφησε η φωνή μου
σπαραχτική όταν γέμισε μιας νύχτας το σκοτάδι.
Όμως όλοι φοβήθηκαν και γω πιστεύω ακόμα
αληθινά πως τη βαριά χτύπησα πόρτα του Άδη.

Λοιπόν γιατί να δέχομαι το κάλεσμα της Μούσας;
Σαρκάζει η πίστη μέσα μου των θείων και των γηίνων.
Μια ανόσια Λύρα των παθών σε μένα δεν ταιριάζει.
Εμένα τα τραγούδια μου ήταν μόνο για Κείνον.

Μαρία Πολυδούρη



Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Δικαίως

Ανυπόγραφες υποσχέσεις
ξετυλίχτηκαν,
και μ΄άφησαν να δω
πόσο κενός μπορεί να είναι ένας λόγος
όταν στο κορμί πιστώνονται απωθημένα.

Κι ύστερα
ένας ανεμόμυλος πήρε τα μαλλιά μου
και τα όνειρά μου,
στην άπνοια του απομεσήμερου
και τα ακούμπησε στα χέρια σου, που μόλις είχαν χαϊδέψει εκείνη.

Εκείνη τώρα ξαπλώνει πλάι σου
αγκαλιάζοντας την υπογραφή μου.
Η Μοίρα σου πλαγιάζει στο κρεβάτι σου στη μεριά μου
κι εσύ πλάι της στον ύπνο του άδικου.
Δικαίως.

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Αλήθεια (το ψέμα ήταν ψέμα εξ αρχής )

Καμία δεν κατάφερες να πεις
αλήθεια που τη λήθη να ταράξει
λησμόνησα κι εγώ τη συμβουλή
που ζήταγε όσα λες να δω στην πράξη.

Στην άκρη των χειλιών σου ένα φιλί
στ' αλήθεια απ' τα χείλη μου έχει φύγει
κι εσύ να κουβαλάς ένα παιδί
που μ' όνειρα τα όνειρά του πνίγει.

Συντόνισες του χρόνου το ρυθμό
γυμνό το βασιλιά χτυπάς με βέλος
το ψέμα ήταν ψέμα εξ αρχής
μα ας μείνει η αλήθεια μας στο τέλος...

Σάββατο 18 Απριλίου 2009

π υ ξ ί δ α


όλα τα ξέρεις εσύ. όλα.
και στο τάβλι με κέρδισες, πασχαλιάτικα.
τίποτα δεν ξέρω. απολύτως τίποτα.
όλα τώρα τα μαθαίνω. ένα προς ένα. βήμα προς βήμα, από την αρχή.

καλή Ανάσταση καρδιά μου!

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Το μέλι

Δίχως να το καταλάβει
ξαναγλίστρησε στο μέλι
ερωτεύτηκε αιφνιδίως
κείνος όμως δεν την θέλει.

Τα 'χει χάσει και δεν ξέρει
τι να πει και τι να κάνει
για να εξιστορεί τον πόθο
μάλλον μια ζωή δεν φτάνει.

Κι άλλοτε πάλι θυμώνει
που όλο κάνει το ίδιο λάθος
''να ερωτεύεσαι παιδί μου,
μέτρο να χει όμως το πάθος!''

Κι έτσι κλείνεται στο βάζο
μόνη κολυμπάει στο μέλι
κι όταν μια φορά τη διώχνουν
δέκα εκείνη δεν τους θέλει!

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

πονοκέφαλος

Λέξεις σκόρπιες που δε βρήκαν
τη σειρά να στοιχιθούνε
έξω στάζουν σε σταγόνες
μέσα μου όμως θα πνιγούνε.

Στα Depon κάνω θυσία
το κεφάλι μου θα σπάσει
πονοκέφαλος στο ζύγι
κι οι ελπίδες μου στη χάση.

Λέξεις σκόρπιες που δε βρήκαν
τη σειρά να στοιχιθούνε
έξω στάζουν σε σταγόνες
μέσα μου όμως θα πνιγούνε.

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2009

έρχεται κρύο - Αρλέτα



Κι απόμεινα παιχνίδι σ’ ένα πάρκο
που πια κανείς δεν θέλει να το δει
κι αν κάθομαι ακόμη και σου γράφω
είναι γιατί σε πόνεσα πολύ...

Κι απόμεινα βαγόνι σ’ ένα τρένο
που βγήκε κάποια νύχτα απ’ τη γραμμή
κι αν κάθομαι ακόμη κι επιμένω
είναι γιατί σ’ αγάπησα πολύ...

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
κι έρχεται κρύο
Ξέρεις, δεν είπα πουθενά
για μας τους δύο...

στίχοι : Κυριάκος Ντούμος
μουσική : Λάκης Παπαδόπουλος
1984 - ''Περίπου''



Έρχεται κρύο, να ντύνεσαι καλά.Κι ας λένε πως έρχεται άνοιξη...

Παρασκευή 20 Φεβρουαρίου 2009

Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

'Οσκαρ

Hugh Jackman

Πότε είπατε είναι η απονομή;....

Παρακαλώ όπως σημειώσετε τη διακριτικότητα του παρόντος Ιστολογίου καθώς παραθέτει μόνο πορτρέτα του κ.Jackman κι όχι ολόσωμες,συχνά ημίγυμνες εμφανίσεις, οι οποίες βέβαια αφθονούν στο διαδίκτυο. Σκοπός ήταν (και παραμένει) η προβολή της Έβδομης Τέχνης.


Εκ της Διευθύνσεως.

Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2009

Στα τυφλά

Γυρίζοντας τον κόσμο με το ένστικτο
ξεστρατισμένου ραβδοσκόπου σε λιμάνι,
για την αγάπη του ξανάμεινε χαρμάνι
και στα τυφλά θα κυνηγήσει το ανέφικτο.

Ζωή που χρεοκόπησε στις νύχτες της
κι οι μέρες αδιάφορα περνούσαν
πυξίδες που στο Νότο τη γυρνούσαν
μες τα σεντόνια καθώς έψαχνε τις τύχες της.

Απότιστες ζημιές που λογαριάστηκαν
στη φλόγα της πιο όμορφης απάτης
''άμα δε λιώσουμε μαζί...'',που λέει κι ο Σωκράτης
να σε φιλήσουνε προσμέναν , μα κουράστηκαν.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μαρίκα και Τάκης

Μέρες. Βδομάδες περίμενε αυτή τη στιγμή. Αυτή που θα την έκανε να πιάσει ξανά χαρτί και μολύβι. Είχε καιρό να γράψει. Δεν είχε τι να πει. Έτσι μου λεγε στις κουβέντες που κάναμε όλο και πιο συχνά τελευταία. Κι ήταν κάτι που της ερχόταν να το κουβεντιάσει τις πιο παράξενες στιγμές. Περπατώντας στο δρόμο, μετρώντας πιέσεις, γράφοντας ιστορικά. ''Πάλι καλά που υπάρχουν και τα ιστορικά...'', μου έλεγε με χαμόγελο μπερδεμένο με μια γεύση απογοήτευσης. Τα σκεφτόταν αυτά μέσα στο λεωφορείο. Να κρατιέται από τη χειρολαβή, να πιάνει το βλέμμα που τη λοξοκοιτάζει από το απέναντι κάθισμα, να νιώθει ένοχη είτε γιατί σήμερα είναι ψιλοαχτένιστη είτε γιατί χτένισε τα μαλλιά της πολύ πετυχημένα - παραδόξως την άγχωναν και οι δυο καταστάσεις. άλλα ούτε και το να μην είχε μαλλιά θα ήταν λύση-. Όλα αυτά τα σκέφτεται στην καθημερινή διαδρομή από το σπίτι στο πανεπιστήμιο και πάλι πίσω. Πόσο καιρό έχει να γράψει... Από κανέναν δεν έλειψε η γραφή της. Και τί να γράψει; Τι και για ποιόν να μιλήσει; Η πρώτη της αγάπη έχει ήδη χρόνια που έφυγε ανεπιστρεπτί. Οι επόμενες αγάπες έφυγαν πριν καν έρθουν. Τα όνειρα της ζωής της υλοποιούνται όσο αντέχουν. Τα υπόλοιπα προς το παρόν μένουν όνειρα. Σταμάτησε και να τραγουδά τελευταία. Μόνο καμιά φορά μου τραγουδά όταν την κάνω μπάνιο ή όταν τη βάζω να κοιμηθεί. Και την κιθάρα έπαψε να τη χαϊδεύει. Μέχρι που σκέφτεται να την στείλει στη μάνα της στο πατρικό, να την έχει εκείνη ξαπλωτή να μη σκευρώσει. Και δεν διαβάζει τελευταία. Τα μάτια της βέβαια δεν την πολυβοηθάνε, μα αυτός δεν είναι λόγος σοβαρός για να σταματήσει κανείς το διάβασμα. Θα το αρχίσει είπε πάλι από απόψε το βράδυ, βράδυ Κυριακής.
Συνάντησε τον Τάκη και τη Μαρία σήμερα. Πριν τους δει είχε φτιάξει ένα κολιέ. Το φόρεσε. Με μωβ και λαδιές χάντρες. Τις μωβ τις αφιέρωσε στη Μαρία. Τις λαδιές στον Τάκη. Τι λαδιές δηλαδή, πράσινες ήταν αλλά τι να πεις..άνθρωπος δεξιός ο Τάκης κι από τα γεννοφάσκια του πιστός στο κόμμα. Οι καιροί άλλαξαν σε αυτόν τον τόπο. Τα κόμματα όχι. Κι εκείνος μαζί. Αλλά του το συγχωρούμε του Τάκη γιατί είναι ποιητής. Άλλοθι. Όχι,δεν του τα συγχωρώ γι’ αυτό. Αυτά τα κάνει η Μαρία. Εγώ τον συγχωρώ γιατί απόψε, βράδυ Κυριακής, ξανάπιασα για χάρη του χαρτί και μολύβι.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

α ε ρ ι κ ό

''αερικό λεν την αγάπη που αγαπώ...''


θα τα ξαναπούμε σύντομα. ως τότε καλά ταξίδια να 'χουμε.

Monaliza