-μερικές φορές...''
θα τα ξαναπούμε σύντομα, ελπίζω.
Monaliza
Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
...έχει πάει 4 το πρωί.τα μάτια της κλείνουν δίπλα σε ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει.τη μέρα η ζωή της τρέχει.τη νύχτα εκείνη τρέχει πίσω από τη ζωή της να προλάβει όσα δεν έζησε. ξαφνικά τινάζεται από το κρεβάτι. πηγαίνει προς το ψυγείο. το φως του φωτίζει την ύπαρξή της. πίνει λαίμαργα όσο πιο πολύ νερό μπορεί. ο καιρός έχει γίνει πιο ζεστός. βάζει το cd... το μωβ της νυχτικό τη γλυκαίνει...με μια μωβ ευτυχία περίεργη, παράξενη, παράτερη τόσο όσο και αναγκαία... φοράει τα ακουστικά, δυναμώνει τη φωνή, αγκαλιάζει το μαξιλάρι της κι αρχίζει να χορεύει... she needs a hero...
''K''