Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
Ρουά ματ σε δύο πράξεις
μετράς ανέμους μ' άπνοια στη φαντασία
πρώτο το λάβαρο της δείλιας σου να κάψεις...
Ρουά ματ έκανες σκληρό στο βασιλιά μου
σ' ένα παιχνίδι που 'χει μόνο νικημένους
εγώ εντάχθηκα εξ' αρχής με τους χαμένους
λευκή βασίλισσα θρηνώ τη μοναξιά μου...
Δεν ειν' του πλήθους οι φωνές που σε χλευάζουν
ούτε η δική μου η στεντόρεια ιδέα
μόνος σου την εμβέλεια στερείς απ' την κεραία
και οι φωνές που σου μιλούν στα μέσα σου κουρνιάζουν...
Λεξοτανείλιος ψυχή με εξορίζεις
φόβος μη χάσεις τη ζωή σου επί ματαίω
κάθε σου λάθος καταπίνω -λες και φταίω-
κλείσε τα μάτια με το βλέμμα με φοβίζεις...
[....]
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008
το παιδί
- για το δειλό κι ευθυνόφοβο Κράτος που ''με μαγκιά'' σκότώνει ένα παιδί γιατί του αντιμίλησε αλλά κολώνει ''διακριτικά'' μπροστά σε 1000 αληταράδες που σπάνε, καίνει και ρημάζουν...
- για τους άτολμους και ντροπιασμένους από την ίδια τους την ύπαρξη πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου, που συνένοχα σιωπούν και Χθες και Σήμερα...
- για τους μιντιάδες που αφού μας αποχαύνωσαν πλέον φοβούνται κι αυτό φαίνεται...
το κάθε παιδί. το δικό σου, το αγέννητο δικό μου.
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
delusion
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
καρέ - καρέ
μόνη από χρόνια, με σχέσεις επιπόλαιες και βιαστικές, σε αυτόν τον μεγάλο της περίπατο έχασε πολλά και βρήκε άλλα. γεμάτη εκπλήξεις η ζωή. κι αν δεν έχει αυτά με τα οποία ξεκίνησε, δεν πειράζει. ίσως να έχει πια αυτά με τα οποία θα τελειώσει. αφηρημένη καθώς ήταν δεν άκουσε την κόρνα. όσο για το φρενάρισμα, ήταν ήδη αργά.
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Χελιδόνι σε κλουβί 35 χρόνια τώρα...
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
του '34
[.....]
Παίζει ένα τραγούδι στο ράδιο από εκείνα τα παλιά. Η φωνή της Αρλέτας λέει πως είναι ένα νησί μέσα στην πόλη, δεν την ξέρει κανείς μα την ξέρουνε όλοι. Αρλέτα..το πρώτο τραγούδι που έμαθε από κείνη ήταν τα ήσυχα βράδια, το τραγουδούσε με την Ιωάννα στο γυμνάσιο στην ώρα των φιλολογικών. (Τώρα η Ιωάννα σε κάποια ορχήστρα θα παίζει τσέλο. )‘’Κι η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα σαι μέσα κι εσύ…’’ Μέσα. Την άφησε τη Σαλονίκη. Στην αρχή είπε πως θα φευγε για λίγο αλλά ξέρετε τώρα πως είναι αυτά τα πράγματα..βρήκε μια δουλειά, έναν άντρα –εννίοτε και δεύτερο-, πάρκινγκ για το αμάξι και καταλαβαίνετε…βρες το ένα, βρες το άλλο…στο τέλος κάτι χάνεις.
[.....]
Όχι δεν ξέρω πως είναι αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να μάθω. Το ‘’πολύ’’ μου και το ‘’λίγο’’ αποδείχτηκαν ελάχιστα κι οι άλλοι πάντα τα ήθελαν όλα, ή τουλάχιστον άλλα από όσα είχα εγώ να δώσω.
[.....]
Απόγευμα του Νοέμβρη του '34. Έπαιζε όπως πάντα Δεύτερο που ακόμα οι διαφημίσεις του δεν είχαν αλλάξει παρά ελάχιστα. Ακόμα η γνώριμη φωνή σου έλεγε να καλέσεις στο 2103624624. Καλά, τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμα με τη μύτη μιλούσε αυτός; Τόσα βιβλία πούλησε, ένα διάφραγμα δεν μπόρεσε να διορθώσει;
[.....]
‘’-Τελικά θα πάρω την μπορντώ πετσέτα!’’ Αυτή που τη λένε προσώπου. Για το κορμί θα κρατήσω την κρεμ. Εσύ να φέρεις τις δικές σου πετσέτες.Και σεντόνια να φέρεις. Και κρεβάτι. Μόνο μαξιλάρι να μη φέρεις. Θα σου δώσω το δικό μου γεμισμένο με όλα μου τα όνειρα.
[.....]
Νοέμβρης του ’34. Υπάρχουν ακόμα ιστολόγια. Και σπλάττερ ιστορίες να τα γεμίζουν.
Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008
αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες
Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008
το αδιάβροχο
-καληνύχτα Μόνα Λίζα...
-καληνύχτα Ευτυχία...
Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008
η βροχή
Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
-φο...
εκείνη ζώνη δε φόρεσε ποτέ. θες τα χρόνια της, θες τα μυαλά που κουβαλάει από μικρό, ίσως κι από τύχη επί της ουσίας ζωνη δε φόρεσε. και τώρα ζητά από κάποιον άλλο να φορέσει και να την εμπιστευτεί. αστείο. αν όχι τίποτα χειρότερο. κι εκείνος γιατί να το κάνει; ούτε εκείνη θα το έκανε στη θέση του. δεν το κάνει ήδη. όσο πιο πολύτιμο το δώρο, τόσο πιο καχύποπτοι οι άνθρωποι. γι' αυτό σου λέω, φο μπιζού να φοράς που είναι και της μόδας. και μαθημένη να 'σαι στα φο...
Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
Μιλώ -VI- (δε μιλώ.λογοκρίνομαι)
-να αντέχεις όσο αντέχεις. όχι παραπάνω.
-πόσο παραπάνω δηλαδή;
-δεν ξέρω. προχθές άκουσα για ένα ραδιο-φόνο και ανησύχησα.
-τί εννοείς;
-να μην ανεβαίνεις σε μηχανές. είναι επικίνδυνα.
-το ξέρω. αλλά βιάζομαι. βιάζομαι σου λέω.
-καλά. και το νου σου στα υστερόγραφα. δεν ξέρω γιατί αλλά αυτά δεν λογοκρίνονται. να τα προσέχεις. αυτά και τις μηχανές.
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
κι έχω μια λύπη σαν θυμό...
''τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης...'' και μαζί του τρανταζόμουν κι εγώ. έλεγα πως δεν είναι δυνατόν να νιώθει άνθρωπος έτσι. κι όμως! τι ειρωνεία. πράγματι. μπορεί να νιώσει άνθρωπος σαν βουνό. έτσι ένιωσα κι εγώ. σαν βουνό. για πρώτη φορά δεν κουβάλησα το βουνό,έγινα βουνό η ίδια. μα με τον καιρό ήρθε πάνω μου ένα μαύρο σύννεφο. κάθησε πάνω μου και με κατάπινε. μέρα με τη μέρα. εκείνο το σύννεφο που κάποτε ήταν αεράκι...
άπλωσα πάλι τα ρούχα προχθές. η μπλούζα σου έλειπε. ευτυχώς την ξέχασα και με ξέχασε στην Οινόη. και τώρα έχω μια λύπη σαν θυμό. έβρεξες. βράχηκα. και δε λέω να στεγνώσω.
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
αυτό που....
Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά
αυτό που γλυστρά σα φίδι και χάνεται
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...
Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί...
Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας
αυτό που σα σκόνη αιωρείται στο φως
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές....
Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά.
Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά
αυτό που δεν ξέρεις εσύ που μ' αγάπησες
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά....
αυτό κλείνει σήμερα τα 24. χρόνια του πολλά!
Μόνα
Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2008
Par avion
είχα ξεχάσει πως είναι η αλληλογραφία. παλιά έγραφα πολύ με τους φίλους μου. πού λεφτά για τηλέφωνα τότε; κινητά δεν υπήρχαν καν. τελικά είναι όμορφα. άσχετα με το τι λες, το λες σίγουρα πιο ανθρώπινα από το κολοκύθι το msn που είναι λες και παίρνεις υπεραστικό από κοινοτικό τηλέφωνο αρχές του '90. τότε που καθώς εσύ έπινες καφέ στην Αρετσού εγώ περνούσα κρατώντας παγωτό χωνάκι στο ένα χέρι κι ένα μπαλόνι στο άλλο.
φθινοπώριασε εδώ. εκεί;
Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008
είναι μια ώρα δύσκολη η ώρα της μελέτης (je veux un café immédiatement...)
ζω την απόλυτη άρνηση. αύριο δίνω μάθημα και σήμερα κάθε μου κύτταρο έχει σηκώσει μπαϊράκι. αρνείται να συνεργαστεί. αρνείται βρε παιδί μου. τελεία και παύλα. τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δε, έχουν βγει σε λευκή απεργία...''λευκή'' γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να σου στείλω αυτό το μέιλ, και ''απεργία'' γιατί ως γνήσια ελληνικά όταν λέμε απεργούμε δεν εννοούμε πως δε δουλεύουμε, αλλά ότι δεν δουλεύουμε για τους άλλους. είναι η μέρα εκείνη που αντί να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας (γι' αυτό υποτίθεται και απεργούμε...) αποφασίζουμε να ασχοληθούμε με εξωτερικές δουλειές!...
αυτές τις εξωτερικές δουλειές κάνω κι εγώ από το πρωί. και το βιβλίο με κοιτά από το γραφείο και μου δείχνει τα δόντια του, τα ατελείωτα δόντια του. αυτά που οι άνθρωποι τα λένε σελίδες.
να ήμουν τώρα σε μια παραλία.σε μια πευκοπαραλία της Χαλκιδικής...κι όχι έρμαιο της Ψυχιατρικής που από μια βδομάδα τώρα έχει βάλει στοίχημα πως θα με παχύνει 5 κιλά από το διάβασμα και το καθισιό.
τελικά οι μηχανισμοί άμυνας που βάζει σε λειτουργία ο καθένας μας για να ξεφύγει για λίγο από τα καθημερινά αδιέξοδά του έχουν πολλή πλάκα. να, του λόγου μου για παράδειγμα χρησιμοποιώ την άρνηση.
(όταν φτάσω να χρησιμοποιώ την ''απόσυρση'' θα χει γίνει σχιζοφρένεια... χα χα χα)
Πάνο je veux un café immédiatement....
ένα τηλεφώνημα κι ένα μέιλ
δεν το περίμενα εκείνο το τηλεφώνημα.ήμουν στη δουλειά,δεν είδα την κλήση εγκαίρως. κι αργότερα δίστασα να καλέσω πίσω.. δεν άργησε να ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο.ήταν τότε που με βρήκε με τη γουλιά καφέ στο στόμα. κατάπια,πήρα μια ανάσα και απάντησα. ένιωσα να μιλάω με μια τόσο γνώριμη φωνή, τόσο ζεστή και τόσο ''δική μου''..καιρό είχα να νιώσω έτσι. να,σαν εκείνο το τραγούδι του Ρασούλη...
αυτό ήταν. η φωνή ήταν όπως την περίμενα. αλλά στο βάθος έδειχνε να με έχει καταλάβει. να μου υπόσχεται πως δεν θα με ξαναπληγώσει και να ζητά και τη δική μου την υπόσχεση. χωρίς λόγια τη ζητά. χωρίς λόγια τη δίνω. γιατί έτσι είναι οι φίλοι.
για το μέιλ θα τα πούμε άλλη φορά...
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
Δυο ευχές και μια ευχούλα
για τους άλλους, να έχουν υγεία και υπομονή.
για τους οχτρούς,να μην αντέχουν ούτε εμένα ούτε τους άλλους.
και να καλέσω με τη σειρά μου την Ανέφελη που καιρό έχω να τη δω και μου έλειψε...
Κυριακή 10 Αυγούστου 2008
l'erreur de la boussole
Μόνα
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Α λ ά τ ι
Μαρμαρυγές που μας ξυπνούν από τη λήθη
μέσα σε κάμαρες που έδυσε το φως
θα τις κοιτάξω κατά πρόσωπό ευθαρσώς
θα τους μιλήσω μ' έναν τρόπο που να πείθει...
Ανακατεύοντας το ''θα'' με το ''ποτέ''
είπα να κάνω το τραπέζι στον εαυτό μου
μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να' ναι η λύσσα ρεφενέ...
Χάραζε κι έτρεμαν ανάσες και κορμιά
- πως να σ'αφήσω στα μισά; δεν το αντέχω -
σου δίνω όσο απ΄το νερό μου ακόμα έχω
μίλα σιγά για θα ξυπνήσουν τα παιδιά...
Μόνα
Σάββατο 31 Μαΐου 2008
η Μόνα ζαλίστηκε
Σάββατο 24 Μαΐου 2008
~ ρητά και άρρητα ~
'' όποιος φοβάται, πάει σπίτι του ''
(εκ δήμου Ορχομενού...του ταμία των βασιλικών φρονημάτων της Ρούμελης)
~*~
οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι απολύτως τυχαία.
ίσως βέβαια να είναι παράλληλη.
οπωσδήποτε όμως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά απύθμενης λογικής.
Κυριακή 18 Μαΐου 2008
Αυτοβιογραφικά
κι όχι κατά περίσταση.
Ένθεν κι ένθεν σ'αγαπώ.
Στη μέση ένα τίποτα να σου θυμίζει
πως κάποτε ήσουν κάτι.
Monaliza
Κι όλα αυτά Ιδιογράφως...
Τρίτη 13 Μαΐου 2008
She needs a hero...
...έχει πάει 4 το πρωί.τα μάτια της κλείνουν δίπλα σε ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει.τη μέρα η ζωή της τρέχει.τη νύχτα εκείνη τρέχει πίσω από τη ζωή της να προλάβει όσα δεν έζησε. ξαφνικά τινάζεται από το κρεβάτι. πηγαίνει προς το ψυγείο. το φως του φωτίζει την ύπαρξή της. πίνει λαίμαργα όσο πιο πολύ νερό μπορεί. ο καιρός έχει γίνει πιο ζεστός. βάζει το cd... το μωβ της νυχτικό τη γλυκαίνει...με μια μωβ ευτυχία περίεργη, παράξενη, παράτερη τόσο όσο και αναγκαία... φοράει τα ακουστικά, δυναμώνει τη φωνή, αγκαλιάζει το μαξιλάρι της κι αρχίζει να χορεύει... she needs a hero...
''K''
Δευτέρα 28 Απριλίου 2008
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις...
Φίλιππος Γράψας
Δημήτρης Μητροπάνος
''Σ΄αναζητώ στη Σαλονίκη''
Παρασκευή 25 Απριλίου 2008
Ποτέ (το θέμα διάλεγες πάντα εσύ)
Ποτέ δεν άλλαξες βλέμμα
κι η μοναξιά μου φωνή
στις συζητήσεις το θέμα
διάλεγες πάντα εσύ...
Φοράω μαύρο μπλουζάκι
και το παλιό μου μπλουτζιν
-ας μ'αγαπούσες λιγάκι,
έστω πιο λίγο από πριν...-
Στου φλυτζανιού σου τον πάτο
και στου καφέ τον ντελβέ
βυθίζομαι όλο πιο κάτω
μα δε σ'αγγίζω ποτέ...
Ηχώ που δεν επιστρέφει
κι αναρρωτιέμαι γιατί
εσένα ο χρόνος σε θρέφει
κι εμένα αφήνει μισή;..
~ ~ ~
Κυριακή 13 Απριλίου 2008
μη ρωτάς
''...μη ρωτάς αν κουράστηκα. να σε νοιάζει αν αντέχω.''
Y en el alma solo tengo soledad,
Y si ya no puedo verte,
Porque dios mi hiso quererte,
Para hacerme sufrir mas.
Siempre fuistes la razon de mi existir,
Adorarte para mi fue religion,
En tus besos encontraba,
El calor que me brindabas,
El amor y la pasion.
Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual,
Que me hiso comprender,
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagandola despues,
Ay! que vida tan obscura,
Sin tu amor no vivire.
~ Historia de un amur ~
Σάββατο 12 Απριλίου 2008
παχνίδια για κλάμματα
τα σκοινιά * Ελευθερία Αρβανιτάκη
η ταχεία * Ελένη Βιτάλη
Χαλκίδα * Μανώλης Λιδάκης
τα πλοία των ερώτων * Δημήτρης Μητροπάνος
no second chance * blackmore's night
a bord de l' Aspasia * στίχοι: Νίκος Καββαδίας
και προσκαλώ με τη σειρά μου τον caesar και τον μακρινό μου ανθρακορύχο...
Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008
Δυστυχώς
Στέρφα αγκαλιά ανήδονη,
ασπιδοφορεμένη
πως τάχα και θυμήθηκες εκείνο το ταγκό;
Φταίν’ καλοκαίρια που φύγαν
κι εσύ ήσουν χαμένη
ή μήπως ανεμόσκαλες
που αγγίξαν ουρανό;
Προσεύχομαι για σένα δυο
και τρεις σε καταριέμαι
την έμπνευση που μου 'ταξες κατάσαρκα φορώ
τα στράλια σου με πλάνεψαν
κι εσύ όλο θυμώνεις
ανοίξιασε το έξω σου,
το μέσα σου πενθώ.
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008
Ήταν 12 του Μάρτη...
Κυριακή 9 Μαρτίου 2008
Μιλώ -V- (μόνη μου)
-όχι πολύ
-τι πρέπει να καταλάβω τώρα εγώ με το ''όχι πολύ'';
-ότι είμαι διαθέσιμος τόσο όσο πρέπει.
-α μάλιστα! να σου πω κάτι…βαρέθηκα τα πρέπει…
-γκρίνια…
-ναι. γεγονός.
-θα μπορούσαμε να τα πούμε το απόγευμα κατά τις 6 που θα έχω χρόνο;
-λυπάμαι αλλά τότε δεν θα έχω χρόνο εγώ.
-οκ.
-τέλοσπαντων. ας είναι. καλό σου απομεσήμερο το λοιπόν.
-επίσης!
-το βαρέθηκα αυτό το ’’επίσης’’. Κι ακόμα περισσότερο τη δήθεν άνετη απάντηση που θα πρέπει να σου δώσω μετά εγώ. εκείνο το υποκριτικό ‘’να ΄σαι καλά!’’.
-μωρό…έχεις όρεξη;
-………
-πλάκα κάνω! έλεος! γκρινιάρα!
-ναι! είμαι. ποτέ δεν προσπάθησα να προσποιηθώ πως είμαι κάτι άλλο. αν εσύ δεν το αντέχεις είναι άλλο θέμα.
-καλά. δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. σεβάσου το.
-καλώς. καλό σου απόγευμα.
-επίσης! ξέρω ξέρω, να ‘μαι καλά…
-δεν μπορείς να μιλήσεις τώρα. σεβάσου το.
-μα…
-τουτ τουτ.....
Σάββατο 8 Μαρτίου 2008
Παίζω, παίζεις, παίζει...
σελίδα 123... φράση 6 κι έπειτα...
..Αν αυτό έτρεχε γρήγορα κι έμοιαζε εύρωστο, το παρατούσαν αμέσως και ξαναγυρνούσαν στους συντρόφους τους. Οι δοκιμές αυτές δεν ήταν τυχαίες και πολύ σύντομα παρατήρησα το πως ξεχωρίζανε το θήραμά τους. Πολύ σπάνια δοκίμαζαν να κυνηγήσουν ένα από τ'αρσενικά, που την εποχή εκείνη βρίσκονταν στην ακμή τους, αφού επί μήνες δεν είχαν κάνει άλλο παρά να τρώνε και να κοιμούνται...
Σάββατο 1 Μαρτίου 2008
''Εαρινοί περίπατοι'' (θα φορέσει μάρτη φέτος;)
Κόκκινη κλωστή δεμένη…
στον καρπό της τυλιγμένη…
Σαν παραμύθι
καθώς στην παραλία η άνοιξη βολτάροντας πεζή…
κοιτάζει εσένα ποιητή, με βλέμμα από ασήμι…
κι ας λες πως μήτε κορίτσι αντάμωσες μήτε ανέμου τραγούδι…
Μα σαν κοιτάξεις μες στα χέρια σου θα δεις πως απ’ το βραχιόλι της σου ‘χει χαρίσει τις ’’κλωστές’’…
Μοιάζουν με τις γραμμές της ζωής σου….
Μα η αλήθεια είναι πως σου δείχνουν
τον Περίπατό της…
Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2008
Γκρέτα Μπόρκμαν ( στο μπαλκόνι )
Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2008
Μπερντέδες και ντέφια
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό
τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο
την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει
τη νύχτα να μην κοιμηθεί…
Παλιός κανταδόρος δηλώνει παρών
με ύφος βιμπράτο και μ’ακορντεόν
γεμίζω τις κούτες και φεύγω σιγά
απόψε σε θέλω τρελά…
Τρίτη 1 Ιανουαρίου 2008
Καλή χρονιά!
-
-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... ...
-
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει τη νύχτα να μην κοιμηθεί… ...