ασκήσεις θάρρους : το εννέα

Καλά Χριστούγεννα σας εύχομαι με περισσότερη αγάπη και λιγότερη μοναξιά...
-και θάρρος άγιε-Βασίλη.. θάρρος στείλε! κι άσε τα ελαφάκια για τ'αγοράκια!
σας ασπάζομαι θερμά.
Χρόνια πολλά!
Monaliza

Ρουά ματ σε δύο πράξεις

Ιντερφερόνεια ζωή σε δύο πράξεις

η μία πριν κι η άλλη μετα την ευτυχία
μετράς ανέμους μ' άπνοια στη φαντασία
πρώτο το λάβαρο της δείλιας σου να κάψεις...

Ρουά ματ έκανες σκληρό στο βασιλιά μου
σ' ένα παιχνίδι που 'χει μόνο νικημένους
εγώ εντάχθηκα εξ' αρχής με τους χαμένους
λευκή βασίλισσα θρηνώ τη μοναξιά μου...

Δεν ειν' του πλήθους οι φωνές που σε χλευάζουν
ούτε η δική μου η στεντόρεια ιδέα
μόνος σου την εμβέλεια στερείς απ' την κεραία
και οι φωνές που σου μιλούν στα μέσα σου κουρνιάζουν...

Λεξοτανείλιος ψυχή με εξορίζεις
φόβος μη χάσεις τη ζωή σου επί ματαίω
κάθε σου λάθος καταπίνω -λες και φταίω-
κλείσε τα μάτια με το βλέμμα με φοβίζεις...

[....]

το παιδί

• για το δειλό κι ευθυνόφοβο Κράτος που ''με μαγκιά'' σκότώνει ένα παιδί γιατί του αντιμίλησε αλλά κολώνει ''διακριτικά'' μπροστά σε 1000 αληταράδες που σπάνε, καίνει και ρημάζουν...
• για τους άτολμους και ντροπιασμένους από την ίδια τους την ύπαρξη πνευματικούς ανθρώπους αυτού του τόπου, που συνένοχα σιωπούν και Χθες και Σήμερα...
• για τους μιντιάδες που αφού μας αποχαύνωσαν πλέον φοβούνται κι αυτό φαίνεται...

υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα....

το κάθε παιδί. το δικό σου, το αγέννητο δικό μου.

delusion

~8~
Πλημμύρισαν παράπονα τ ' αμπάρια μου
στης θάλασσας το άπειρο τα βράδια μου
κι ας νόμισα πως ήμουν σε λιμάνι...
~8~

καρέ - καρέ

ξανά και ξανά. αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις, της είχε πει κάποτε κάποιος. τότε για να δικαιολογήσει τη στάση του βεβαίως, αλλά τώρα της ταιριάζει γάντι κι έτσι το έγραψε φράση δεύτερη στο ημερολόγιό της. μια αθώα βόλτα στην παραλία, μήνα Νοέμβρη με υγρασία και ομίχλη εντός και εκτός, αποδείχτηκε πολύ ύπουλη και εξαντλητική για τις αντοχές της. είχε καιρό να περπατήσει έτσι. μα και να αισθανθεί. μια αίσθηση παράξενη που όμως πάντα επέστρεφε όταν έκανε βόλτα τη νύχτα, τυλιγμένη στο παλτό της με το μόνο να ξεφεύγει το βλέμμα της. σαν ηθοποιός στη ζωή μιας άλλης...σε ένα πλάνο ενός ατελείωτου περιπάτου που συνήθως βγάζει σε κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. κι όταν αποφασίζει να επιλέξει το συρμό, διαλέγει το λάθος δρομολόγιο. εκείνο που την επιστρέφει πάλι πίσω. σαν τότε στο Στρασβούργο. χωρίς χάρτη, χωρίς λέξη στα γαλλικά, χωρίς το χρόνο να την πιέζει να επιστρέψει, χωρίς δεύτερο εισιτήριο...τότε βρήκε το δρόμο απλά κοιτώντας ψηλά τις σημαίες που κυμάτιζαν από το ψηλότερο κτίριο και ακολουθώντας τον ποταμό ανάποδα στη ροή. έτσι τον βρήκε κι απόψε, κι ας μην τον έψαχνε. τον δρόμο. γιατί εκείνον τον έψαχνε. αλλά κανένα από τα πρόσωπα που συνάντησε σε κείνο τον περίπατο δεν του έμοιαζε.
μόνη από χρόνια, με σχέσεις επιπόλαιες και βιαστικές, σε αυτόν τον μεγάλο της περίπατο έχασε πολλά και βρήκε άλλα. γεμάτη εκπλήξεις η ζωή. κι αν δεν έχει αυτά με τα οποία ξεκίνησε, δεν πειράζει. ίσως να έχει πια αυτά με τα οποία θα τελειώσει. αφηρημένη καθώς ήταν δεν άκουσε την κόρνα. όσο για το φρενάρισμα, ήταν ήδη αργά.

Χελιδόνι σε κλουβί 35 χρόνια τώρα...

Νίκος Γκάτσος - Μάνος Χατζιδάκις - Αφροδίτη Μάνου

κι όλα αυτά για μια χώρα που όταν δεν μπορεί να πάει μπροστά, επικαλείται ως άλλοθι την Ιστορία της και δυστυχώς πάει πίσω.
για τους Έλληνες που 'γιναν νεοέλληνες.
και μη χειρότερα.

του '34

Σε κείνο το σπίτι,το χωρίς τηλεόραση,μονίμως ακουγόταν μουσική. Όταν λέμε συνέχεια, εννοούμε συνέχεια. Ξυπνούσε νωρίς για τη δουλειά και πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια, άνοιγαν τα αυτιά! Αγαπημένες μελωδίες για να ξεκινήσει τη μέρα ήταν οι εποχές του Βιβάλντι. Και οι τέσσερις. Χαλάρωνε με την Ανοιξη, γκάζωνε με τον Χειμώνα! Ο καφές ελληνικός. Στο μπρίκι. Διπλός και μέτριος.
[.....]
Παίζει ένα τραγούδι στο ράδιο από εκείνα τα παλιά. Η φωνή της Αρλέτας λέει πως είναι ένα νησί μέσα στην πόλη, δεν την ξέρει κανείς μα την ξέρουνε όλοι. Αρλέτα..το πρώτο τραγούδι που έμαθε από κείνη ήταν τα ήσυχα βράδια, το τραγουδούσε με την Ιωάννα στο γυμνάσιο στην ώρα των φιλολογικών. (Τώρα η Ιωάννα σε κάποια ορχήστρα θα παίζει τσέλο. )‘’Κι η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα σαι μέσα κι εσύ…’’ Μέσα. Την άφησε τη Σαλονίκη. Στην αρχή είπε πως θα φευγε για λίγο αλλά ξέρετε τώρα πως είναι αυτά τα πράγματα..βρήκε μια δουλειά, έναν άντρα –εννίοτε και δεύτερο-, πάρκινγκ για το αμάξι και καταλαβαίνετε…βρες το ένα, βρες το άλλο…στο τέλος κάτι χάνεις.
[.....]
Όχι δεν ξέρω πως είναι αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να μάθω. Το ‘’πολύ’’ μου και το ‘’λίγο’’ αποδείχτηκαν ελάχιστα κι οι άλλοι πάντα τα ήθελαν όλα, ή τουλάχιστον άλλα από όσα είχα εγώ να δώσω.
[.....]
Απόγευμα του Νοέμβρη του '34. Έπαιζε όπως πάντα Δεύτερο που ακόμα οι διαφημίσεις του δεν είχαν αλλάξει παρά ελάχιστα. Ακόμα η γνώριμη φωνή σου έλεγε να καλέσεις στο 2103624624. Καλά, τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμα με τη μύτη μιλούσε αυτός; Τόσα βιβλία πούλησε, ένα διάφραγμα δεν μπόρεσε να διορθώσει;
[.....]
‘’-Τελικά θα πάρω την μπορντώ πετσέτα!’’ Αυτή που τη λένε προσώπου. Για το κορμί θα κρατήσω την κρεμ. Εσύ να φέρεις τις δικές σου πετσέτες.Και σεντόνια να φέρεις. Και κρεβάτι. Μόνο μαξιλάρι να μη φέρεις. Θα σου δώσω το δικό μου γεμισμένο με όλα μου τα όνειρα.
[.....]
Νοέμβρης του ’34. Υπάρχουν ακόμα ιστολόγια. Και σπλάττερ ιστορίες να τα γεμίζουν.

αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες

Η ώρα ήταν περίπου δέκα. Για την ακρίβεια ήταν ήδη έντεκα. Είχε ώρα που βγήκε από το μπάνιο κι είχε ξαπλώσει όπως έκανε συνήθως για να στεγνώσει. Κρύωνε αλλά δεν έλεγε να σηκωθεί για να ντυθεί. Τραβούσε την πετσέτα πότε από τη μια γωνία και πότε από την άλλη για να καλύψει μια πιθαμή δέρμα και την αίσθηση του κρύου. Τελικά δεν κατάφερνε τίποτα από τα δύο. Ούτε το ασκέπαστο κορμί της ήταν μια πιθαμή ούτε και η αίσθηση του κρύου μπορούσε να καταπολεμηθεί με ημίμετρα, πάσης φύσεως. Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση και με λίγες κινήσεις σκούπισε το στεγνό πλέον σώμα της, άπλωσε τη λοσιόν, έβαλε τα εσώρουχα κι από πάνω φρεσκοπλυμένες πυτζάμες Αφού τακτοποίησε το μπάνιο, άπλωσε τις πετσέτες να στεγνώσουν ( πράγμα μάλλον αμφίβολο με την υγρασία που έχει καθίσει πάνω από την πόλη τις τελευταίες μέρες) κάθισε στο κρεβάτι και πήρε αγκαλιά τον υπολογιστή…είχε γράψει ήδη δέκα αράδες όταν στο ραδιόφωνο έπαιξε Garry Moore… τα άφησε στην άκρη όλα και έψαξε τη φωνή του. Να του πει ένα γειά. Όχι πιο μετά, τώρα.. Σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε το νούμερο..μόλις τον άκουσε ήταν έτοιμη να το κλείσει. Άκουσε μέσα από το τηλέφωνο την ίδια μουσική που έπαιζε το ραδιόφωνό της. Τους άρεσε και τους δύο η συγκεκριμένη μελωδία και άλλες φυσικά αλλά γι’ αυτές θα μιλήσουμε σε μια από τις επόμενες εκπομπές. Αν τον είχε λοιπόν κοντά, κατά πρόσωπο (ή και κατά ώμο…έτσι στηρίζονται καλύτερα οι άνθρωποι, λένε…) απλά θα τον κοιτούσε κι εκείνος θα καταλάβαινε. Ένα βλέμμα πιο βαθύ κι από φιλί για μια ζωή πιο ρηχή κι απ΄το τίποτα. Τώρα όμως για μια ακόμα φορά μπλέχτηκε μέσα στις γραμμές του μυαλού της, τις ευθείες και τις τεθλασμένες και χάθηκε. Δυο κουβέντες αντάλλαξαν μόνο και τρεις σιωπές. Το επόμενο τραγούδι …killing me softly with his song… Σταμάτησε να πληκτρολογεί και αφοσιώθηκε στις σκέψεις της. Χάθηκε. Άφησε τη μουσική να την ταξιδέψει και να την πάει κοντά του. Αστείο αλλά προχθές τον είδε στον ύπνο της. Να, αυτό θα θελε να συμβεί και τώρα. Great expectations, που λένε και οι σινεμάδες. ''...μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε, στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί... τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε, είναι η αγάπη απάτητη γη...'' Για ποια αγάπη μιλάς; Δε μίλησε κανείς για αγάπη. Για ‘’point of no return’’ ίσως, αλλά για αγάπη όχι. Ήδη δεν αντέχεται, σκέψου να είχαν και την αγάπη στη μέση.. Πώς το ‘χε πει να δεις;..’’αυτό που το περνάς σπανίως σε ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής σου , αλλά μπορεί και ποτέ.’’ Μέσα σε μια φράση του έψαξε τον εαυτό της. Τη γυναικεία της υπόσταση αλλά και την ανθρώπινη. Σπανίως; Μπορεί; Ή μήπως ποτέ; Μακάρι να ήξερε κι η ίδια με σιγουριά. Τώρα μόνο υποψίες έχει που γέρνουν υπέρ του ‘’σπανίως’’, όχι μόνο γιατί το πιστεύει αλλά γιατί το ‘’ποτέ’’ πάντα ήταν αβάσταχτο κι εκείνη είχε γεννηθεί ρομαντική.

το αδιάβροχο

μην ξεχάσεις αύριο να πάρεις μαζί σου το αδιάβροχο. μην κοιτάς που απόψε έχει ξαστεριά. θα βρέξει αύριο. μην ξεχάσεις! τα υπόλοιπα θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο να στα πω. .άντε πέσε να κοιμηθείς τώρα. πήγε 2 και.... να! σου σβήνω και το φως...

-καληνύχτα Μόνα Λίζα...

-καληνύχτα Ευτυχία...

η βροχή

βρεγμένος ως το κόκκαλο και στεγνός ως την ψυχή, μάζεψε όση δύναμη είχε και στάθηκε στα πόδια του. λασπωμένο το παντελόνι , τα παπούτσια του να στάζουν και το τζάκετ που πήρε για την ψύχρα έχασκε πάνω στους ώμους του σαν δανεικό, ανίκανο να τον προστατέψει από τη βροχή. για ένα περίπατο βγήκε και κατέληξε να σκορπά από δω κι από κει το μυαλό του, τις σκέψεις του μη μπορώντας να βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. έτσι είχε μάθει από μικρός. ο πατέρας του έτσι του μαθε. ''να βάζεις τα πράγματα σε σειρά για να βρίσκεις την άκρη και να λύνεις το πρόβλημα...''. έτσι του λεγε. κι εκείνος έτσι εκανε. μα τον πρόλαβε η βροχή. πάντα αυτό συνεβαινε. αυτή η πουτάνα η βροχή...αυτή έφταιγε για τα άλυτα προβλήματά του.

time, only time

Κανείς δεν ξέρει τι να πει, ούτε ο χρόνος,
φτιάχνει καφέ για δυο μα πίνει μόνος...

-φο...

-''...και μην αγχώνεσαι.είμαι εδώ...εκεί..δίπλα σου,,φόρα ζώνη!''-
εκείνη ζώνη δε φόρεσε ποτέ. θες τα χρόνια της, θες τα μυαλά που κουβαλάει από μικρό, ίσως κι από τύχη επί της ουσίας ζωνη δε φόρεσε. και τώρα ζητά από κάποιον άλλο να φορέσει και να την εμπιστευτεί. αστείο. αν όχι τίποτα χειρότερο. κι εκείνος γιατί να το κάνει; ούτε εκείνη θα το έκανε στη θέση του. δεν το κάνει ήδη. όσο πιο πολύτιμο το δώρο, τόσο πιο καχύποπτοι οι άνθρωποι. γι' αυτό σου λέω, φο μπιζού να φοράς που είναι και της μόδας. και μαθημένη να 'σαι στα φο...

Μιλώ -VI- (δε μιλώ.λογοκρίνομαι)

-να αντέχεις όσο αντέχεις. όχι παραπάνω.
-πόσο παραπάνω δηλαδή;
-δεν ξέρω. προχθές άκουσα για ένα ραδιο-φόνο και ανησύχησα.
-τί εννοείς;
-να μην ανεβαίνεις σε μηχανές. είναι επικίνδυνα.
-το ξέρω. αλλά βιάζομαι. βιάζομαι σου λέω.
-καλά. και το νου σου στα υστερόγραφα. δεν ξέρω γιατί αλλά αυτά δεν λογοκρίνονται. να τα προσέχεις. αυτά και τις μηχανές.

κι έχω μια λύπη σαν θυμό...

''τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης...'' και μαζί του τρανταζόμουν κι εγώ. έλεγα πως δεν είναι δυνατόν να νιώθει άνθρωπος έτσι. κι όμως! τι ειρωνεία. πράγματι. μπορεί να νιώσει άνθρωπος σαν βουνό. έτσι ένιωσα κι εγώ. σαν βουνό. για πρώτη φορά δεν κουβάλησα το βουνό,έγινα βουνό η ίδια. μα με τον καιρό ήρθε πάνω μου ένα μαύρο σύννεφο. κάθησε πάνω μου και με κατάπινε. μέρα με τη μέρα. εκείνο το σύννεφο που κάποτε ήταν αεράκι...

άπλωσα πάλι τα ρούχα προχθές. η μπλούζα σου έλειπε. ευτυχώς την ξέχασα και με ξέχασε στην Οινόη. και τώρα έχω μια λύπη σαν θυμό. έβρεξες. βράχηκα. και δε λέω να στεγνώσω.

αυτό που....

Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα
αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά
αυτό που γλυστρά σα φίδι και χάνεται
αυτό που κλέβει απ' τους θεούς τη φωτιά...
Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή
αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος
που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας
αυτό που σα σκόνη αιωρείται στο φως
αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε
που την ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός.
Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημόνευτα
αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη
και το χειμώνα άδειες χελιδονοφωλιές....
Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται
αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αυτιά
αυτό που γλυκά το ταΐζω παινέματα
που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά.
Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα
αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά
αυτό που δεν ξέρεις εσύ που μ' αγάπησες
αυτό μου ζητάει να τραγουδήσω ξανά....

αυτό κλείνει σήμερα τα 24. χρόνια του πολλά!

Μόνα

Par avion

είχα ξεχάσει πως είναι η αλληλογραφία. παλιά έγραφα πολύ με τους φίλους μου. πού λεφτά για τηλέφωνα τότε; κινητά δεν υπήρχαν καν. τελικά είναι όμορφα. άσχετα με το τι λες, το λες σίγουρα πιο ανθρώπινα από το κολοκύθι το msn που είναι λες και παίρνεις υπεραστικό από κοινοτικό τηλέφωνο αρχές του '90. τότε που καθώς εσύ έπινες καφέ στην Αρετσού εγώ περνούσα κρατώντας παγωτό χωνάκι στο ένα χέρι κι ένα μπαλόνι στο άλλο.
φθινοπώριασε εδώ. εκεί;

είναι μια ώρα δύσκολη η ώρα της μελέτης (je veux un café immédiatement...)

ζω την απόλυτη άρνηση. αύριο δίνω μάθημα και σήμερα κάθε μου κύτταρο έχει σηκώσει μπαϊράκι. αρνείται να συνεργαστεί. αρνείται βρε παιδί μου. τελεία και παύλα. τα εγκεφαλικά μου κύτταρα δε, έχουν βγει σε λευκή απεργία...''λευκή'' γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσα να σου στείλω αυτό το μέιλ, και ''απεργία'' γιατί ως γνήσια ελληνικά όταν λέμε απεργούμε δεν εννοούμε πως δε δουλεύουμε, αλλά ότι δεν δουλεύουμε για τους άλλους. είναι η μέρα εκείνη που αντί να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας (γι' αυτό υποτίθεται και απεργούμε...) αποφασίζουμε να ασχοληθούμε με εξωτερικές δουλειές!...
αυτές τις εξωτερικές δουλειές κάνω κι εγώ από το πρωί. και το βιβλίο με κοιτά από το γραφείο και μου δείχνει τα δόντια του, τα ατελείωτα δόντια του. αυτά που οι άνθρωποι τα λένε σελίδες.


να ήμουν τώρα σε μια παραλία.σε μια πευκοπαραλία της Χαλκιδικής...κι όχι έρμαιο της Ψυχιατρικής που από μια βδομάδα τώρα έχει βάλει στοίχημα πως θα με παχύνει 5 κιλά από το διάβασμα και το καθισιό.

τελικά οι μηχανισμοί άμυνας που βάζει σε λειτουργία ο καθένας μας για να ξεφύγει για λίγο από τα καθημερινά αδιέξοδά του έχουν πολλή πλάκα. να, του λόγου μου για παράδειγμα χρησιμοποιώ την άρνηση.
(όταν φτάσω να χρησιμοποιώ την ''απόσυρση'' θα χει γίνει σχιζοφρένεια... χα χα χα)

απόσπασμα από ένα μέιλ που έστειλα.

Πάνο je veux un café immédiatement....

ένα τηλεφώνημα κι ένα μέιλ

~*~

σε μια γουλιά καφέ καμιά φορά χωράνε όλες οι σκέψεις. όσες κάνεις παρέα με τον εαυτό σου.τότε που δεν σου έχει μείνει κανείς άλλος. τότε που θα χτυπήσει ένα τηλέφωνο.

δεν το περίμενα εκείνο το τηλεφώνημα.ήμουν στη δουλειά,δεν είδα την κλήση εγκαίρως. κι αργότερα δίστασα να καλέσω πίσω.. δεν άργησε να ξαναχτυπήσει το τηλέφωνο.ήταν τότε που με βρήκε με τη γουλιά καφέ στο στόμα. κατάπια,πήρα μια ανάσα και απάντησα. ένιωσα να μιλάω με μια τόσο γνώριμη φωνή, τόσο ζεστή και τόσο ''δική μου''..καιρό είχα να νιώσω έτσι. να,σαν εκείνο το τραγούδι του Ρασούλη...

Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα

τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε

για ότι φαίνομαι ή αν αληθινά

για ότι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε

Κι όμως να που δεν ξέρω

ποιος εγώ , κι υποφέρω

νιώσε με σώσε με

κι ότι θες στο προσφέρω

Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα

τους όρκους που ’δωσα γλυκιά μου εσένα

και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα

τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα

Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε

γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα

και σαν τους πίστεψα, μ’ εγκαταλείψανε

ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα...

αυτό ήταν. η φωνή ήταν όπως την περίμενα. αλλά στο βάθος έδειχνε να με έχει καταλάβει. να μου υπόσχεται πως δεν θα με ξαναπληγώσει και να ζητά και τη δική μου την υπόσχεση. χωρίς λόγια τη ζητά. χωρίς λόγια τη δίνω. γιατί έτσι είναι οι φίλοι.

~*~

για το μέιλ θα τα πούμε άλλη φορά...

Δυο ευχές και μια ευχούλα

μετά από το κάλεσμα του Παράλληλου φίλου μου, και δίχως έμπνευση για κάτι βαθύτερο ούτε στάλα , είπα να εγκαινιάσω τη νέα μου σύνδεση στο διαδίκτυο (μετά από κόπους και βάσανα και αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα σε κέντρα εξυπηρέτησης (?) πελατών) με την ευχή...για μένα, να βρω την ευτυχία, εμένα ή κάποια άλλη.
για τους άλλους, να έχουν υγεία και υπομονή.
για τους οχτρούς,να μην αντέχουν ούτε εμένα ούτε τους άλλους.


και να καλέσω με τη σειρά μου την Ανέφελη που καιρό έχω να τη δω και μου έλειψε...

l'erreur de la boussole

Στο Λευκάτα να με βγάλεις. Τ' ακούς; Και μετά στον Άγιο Νικήτα...και μετά στους Εγκρεμνούς. Και μετά μη με γυρίσεις πίσω.


Μόνα

Α λ ά τ ι

Μαρμαρυγές που μας ξυπνούν από τη λήθη
μέσα σε κάμαρες που έδυσε το φως
θα τις κοιτάξω κατά πρόσωπό ευθαρσώς
θα τους μιλήσω μ' έναν τρόπο που να πείθει...

Ανακατεύοντας το ''θα'' με το ''ποτέ''
είπα να κάνω το τραπέζι στον εαυτό μου
μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να' ναι η λύσσα ρεφενέ...

Χάραζε κι έτρεμαν ανάσες και κορμιά
- πως να σ'αφήσω στα μισά; δεν το αντέχω -
σου δίνω όσο απ΄το νερό μου ακόμα έχω
μίλα σιγά για θα ξυπνήσουν τα παιδιά...


Μόνα

η Μόνα ζαλίστηκε

''-οι λέξεις μερικές φορές δεν σημαίνουν τίποτα.
-μερικές φορές...''


θα τα ξαναπούμε σύντομα, ελπίζω.


Monaliza

~ ρητά και άρρητα ~

'' όποιος φοβάται, πάει σπίτι του ''

δημώδες

(εκ δήμου Ορχομενού...του ταμία των βασιλικών φρονημάτων της Ρούμελης)


~*~


οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι απολύτως τυχαία.
ίσως βέβαια να είναι παράλληλη.
οπωσδήποτε όμως δεν είναι προϊόν φαντασίας αλλά απύθμενης λογικής.

Αυτοβιογραφικά

Μελαγχολείς εκ γενετής
κι όχι κατά περίσταση.
Ένθεν κι ένθεν σ'αγαπώ.
Στη μέση ένα τίποτα να σου θυμίζει
πως κάποτε ήσουν κάτι.




Monaliza

Μετά από το κάλεσμα του φίλου alps και της Ανέφελης Χριστίνας μου παίζω κι εγώ στο παιχνίδι.

Κι όλα αυτά Ιδιογράφως...

το αμάρτημα της χειρός μου

She needs a hero...

...έχει πάει 4 το πρωί.τα μάτια της κλείνουν δίπλα σε ένα τηλέφωνο που δεν χτυπάει.τη μέρα η ζωή της τρέχει.τη νύχτα εκείνη τρέχει πίσω από τη ζωή της να προλάβει όσα δεν έζησε. ξαφνικά τινάζεται από το κρεβάτι. πηγαίνει προς το ψυγείο. το φως του φωτίζει την ύπαρξή της. πίνει λαίμαργα όσο πιο πολύ νερό μπορεί. ο καιρός έχει γίνει πιο ζεστός. βάζει το cd... το μωβ της νυχτικό τη γλυκαίνει...με μια μωβ ευτυχία περίεργη, παράξενη, παράτερη τόσο όσο και αναγκαία... φοράει τα ακουστικά, δυναμώνει τη φωνή, αγκαλιάζει το μαξιλάρι της κι αρχίζει να χορεύει... she needs a hero...

''K''

έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις...

Μάριος Τόκας
Φίλιππος Γράψας
Δημήτρης Μητροπάνος
''Σ΄αναζητώ στη Σαλονίκη''

Ποτέ (το θέμα διάλεγες πάντα εσύ)

~ ~ ~

Ποτέ δεν άλλαξες βλέμμα
κι η μοναξιά μου φωνή
στις συζητήσεις το θέμα
διάλεγες πάντα εσύ...

Φοράω μαύρο μπλουζάκι
και το παλιό μου μπλουτζιν
-ας μ'αγαπούσες λιγάκι,
έστω πιο λίγο από πριν...-

Στου φλυτζανιού σου τον πάτο
και στου καφέ τον ντελβέ
βυθίζομαι όλο πιο κάτω
μα δε σ'αγγίζω ποτέ...

Ηχώ που δεν επιστρέφει
κι αναρρωτιέμαι γιατί
εσένα ο χρόνος σε θρέφει
κι εμένα αφήνει μισή;..

~ ~ ~

μη ρωτάς

''...μη ρωτάς αν κουράστηκα. να σε νοιάζει αν αντέχω.''

Ya no estas mas a mi lado corazon,
Y en el alma solo tengo soledad,
Y si ya no puedo verte,
Porque dios mi hiso quererte,
Para hacerme sufrir mas.

Siempre fuistes la razon de mi existir,
Adorarte para mi fue religion,
En tus besos encontraba,
El calor que me brindabas,
El amor y la pasion.

Es la historia de un amor,
Como no hay otro igual,
Que me hiso comprender,
Todo el bien, todo el mal.
Que le dio luz a mi vida,
Apagandola despues,
Ay! que vida tan obscura,
Sin tu amor no vivire.

~ Historia de un amur ~

παχνίδια για κλάμματα

...και τελικά έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιεί κανείς πως δεν είναι μόνος. στην παρέα λοιπόν καταθέτει κι η αφεντιά μου τα τραγούδια που την κάνουν να δακρύζει (να 'ταν ένα και δυο καλά θα ήταν,αλλά δυστυχώς...). έτσι θα παραβιάσω λίγο τους κανόνες του παιχνιδιού και θα προτιμήσω να αναρτήσω τα τραγούδια εκείνα που μου άρεσαν πάρα πολύ σε διάφορες στιγμές της ζωής μου και τότε...ε ναι λοιπόν! τότε έκλαψα!


τα σκοινιά * Ελευθερία Αρβανιτάκη

η ταχεία * Ελένη Βιτάλη

Χαλκίδα * Μανώλης Λιδάκης

τα πλοία των ερώτων * Δημήτρης Μητροπάνος

no second chance * blackmore's night

a bord de l' Aspasia * στίχοι: Νίκος Καββαδίας

και προσκαλώ με τη σειρά μου τον caesar και τον μακρινό μου ανθρακορύχο...

Δυστυχώς

Στέρφα αγκαλιά ανήδονη,

ασπιδοφορεμένη

πως τάχα και θυμήθηκες εκείνο το ταγκό;

Φταίν’ καλοκαίρια που φύγαν

κι εσύ ήσουν χαμένη

ή μήπως ανεμόσκαλες

που αγγίξαν ουρανό;

Προσεύχομαι για σένα δυο

και τρεις σε καταριέμαι

την έμπνευση που μου 'ταξες κατάσαρκα φορώ

τα στράλια σου με πλάνεψαν

κι εσύ όλο θυμώνεις

ανοίξιασε το έξω σου,

το μέσα σου πενθώ.

Ήταν 12 του Μάρτη...

Μάρτης στη Θεσσαλονίκη,
καλοκαίρι στο Ντεπώ
Τα τραγούδια σου θυμάμαι,
τα τραγούδια που αγαπώ...

Και στην άκρη ξεχασμένη,
μια ζωή σε περιμένει...

Τον Απρίλη αρρωσταίνεις
και το Μάη δε μιλάς.
Μου ’γραψες δυο λέξεις μόνο,
πως ακόμα μ’ αγαπάς...


πάνε 3 χρόνια...

Μιλώ -V- (μόνη μου)

-δουλεύεις;
-όχι πολύ
-τι πρέπει να καταλάβω τώρα εγώ με το ''όχι πολύ'';
-ότι είμαι διαθέσιμος τόσο όσο πρέπει.
-α μάλιστα! να σου πω κάτι…βαρέθηκα τα πρέπει…
-γκρίνια…
-ναι. γεγονός.
-θα μπορούσαμε να τα πούμε το απόγευμα κατά τις 6 που θα έχω χρόνο;
-λυπάμαι αλλά τότε δεν θα έχω χρόνο εγώ.
-οκ.
-τέλοσπαντων. ας είναι. καλό σου απομεσήμερο το λοιπόν.
-επίσης!
-το βαρέθηκα αυτό το ’’επίσης’’. Κι ακόμα περισσότερο τη δήθεν άνετη απάντηση που θα πρέπει να σου δώσω μετά εγώ. εκείνο το υποκριτικό ‘’να ΄σαι καλά!’’.
-μωρό…έχεις όρεξη;
-………
-πλάκα κάνω! έλεος! γκρινιάρα!
-ναι! είμαι. ποτέ δεν προσπάθησα να προσποιηθώ πως είμαι κάτι άλλο. αν εσύ δεν το αντέχεις είναι άλλο θέμα.
-καλά. δεν μπορώ να μιλήσω τώρα. σεβάσου το.
-καλώς. καλό σου απόγευμα.
-επίσης! ξέρω ξέρω, να ‘μαι καλά…
-δεν μπορείς να μιλήσεις τώρα. σεβάσου το.
-μα…
-τουτ τουτ.....

Παίζω, παίζεις, παίζει...

...μου χάρισε μια ζωή για να βγάλω τον επόμενο γύρο ο παράλληλος φίλος κι έτσι κι εγώ άπλωσα το χέρι και παρακάμπτοντας παθολογίες, παιδιατρικές και λοιπές καλές τέχνες έπιασα το βιβλίο ''Λύκοι σας παρακαλώ μην κλαίτε'' του Φάρλεϋ Μόατ.

σελίδα 123... φράση 6 κι έπειτα...
..Αν αυτό έτρεχε γρήγορα κι έμοιαζε εύρωστο, το παρατούσαν αμέσως και ξαναγυρνούσαν στους συντρόφους τους. Οι δοκιμές αυτές δεν ήταν τυχαίες και πολύ σύντομα παρατήρησα το πως ξεχωρίζανε το θήραμά τους. Πολύ σπάνια δοκίμαζαν να κυνηγήσουν ένα από τ'αρσενικά, που την εποχή εκείνη βρίσκονταν στην ακμή τους, αφού επί μήνες δεν είχαν κάνει άλλο παρά να τρώνε και να κοιμούνται...

''Εαρινοί περίπατοι'' (θα φορέσει μάρτη φέτος;)

Κόκκινη κλωστή δεμένη…
στον καρπό της τυλιγμένη…
Σαν παραμύθι
καθώς στην παραλία η άνοιξη βολτάροντας πεζή…
κοιτάζει εσένα ποιητή, με βλέμμα από ασήμι…
κι ας λες πως μήτε κορίτσι αντάμωσες μήτε ανέμου τραγούδι…

Μα σαν κοιτάξεις μες στα χέρια σου θα δεις πως απ’ το βραχιόλι της σου ‘χει χαρίσει τις ’’κλωστές’’…
Μοιάζουν με τις γραμμές της ζωής σου….
Μα η αλήθεια είναι πως σου δείχνουν

τον Περίπατό της…

Γκρέτα Μπόρκμαν ( στο μπαλκόνι )

...με το πάπλωμα μπερδεμένο στα πόδια της περπάτησε ως την πόρτα που βγάζει στη βεράντα. Το σκέπασμα σερνόταν μαζί με τον ύπνο της, ενώ το νυχτικό της άφηνε τον ώμο της εκτεθημένο στα χάδια των μαλλιών της. Με το χέρι της πιάνει το χερούλι, το γυρνά κι η πόρτα ανοίγει. Έξω κάνει παγωνιά. Φυσά εδώ και δυο μέρες. Ο αέρας έδιωξε όλα τα σύννεφα κι η ξαστεριά που έχει απόψε αφήνει το βλέμμα της να χαθεί στο σύμπαν. Πιάστηκε από το μπράτσο του κάγκελου. Έκλεισε τα μάτια, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, τέντωσε το κορμί της και προσπάθησε να μυρίσει τη θάλασσα. Αυτή τη θάλασσα πάντα την κουβαλά κάπου μέσα της αλλά κάτι τέτοιες βραδιές την αναζητά εκτός της. Είχε πει πως πάντα θα ήταν '' στο ντεκ,σε μια σεζ λονγκ''. Αλλά όχι '' ...γερμένη , κάτωχρη απ' τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία...'' Αλλά ναι, το κορμί της ώρες ώρες είναι σαν το Στρόμπολι. Τι κι αν όταν εκρύγνυται, καταλήγοντας μοιραία στη θάλασσα, πρώτα την εξατμίζει κι ύστερα σβήνει;.. Τότε είναι που καταλαβαίνει πως ούτε κι η θάλασσα τη χωρά. Ούτε εκείνη ούτε τη μοναξιά της. Άλλωστε καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή. Το 'χει πει κι ο Ρίτσος. Το 'χε διαβάσει ένα βράδυ που η αδερφή της κοιμόταν δίπλα της, στο παιδικό δωμάτιο ακόμα, τότε που ζούσε στο πατρικό. Αλλα τώρα στο δικό της μπαλκόνι τη βρήκε το ξημέρωμα. Το νυχτικό της δεν τη ζεσταίνει, τα γράμματα που γράφει στις σελίδες του μυαλού της σιγά σιγά χάνουν τη στρογγυλάδα τους, η σελίδα τελειώνει κι εκείνη πρέπει να πάρει μια απόφαση. Όχι, δεν θα πέσει.

Μπερντέδες και ντέφια

Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό

τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο

την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει

τη νύχτα να μην κοιμηθεί…

Παλιός κανταδόρος δηλώνει παρών

με ύφος βιμπράτο και μ’ακορντεόν

γεμίζω τις κούτες και φεύγω σιγά

απόψε σε θέλω τρελά…

Καλή χρονιά!

καλή χρονιά και το 2008 να μας φέρει υγεία!
Τα καλύτερα έπονται!

( και κάθε ''γενική καθαριότητα'' να γίνεται πλέον πιο αθόρυβα...)

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!