Κυριακή 27 Μαΐου 2007

''. . . Φ ε υ γ ι ό . . .'' (Οι Συμπληγάδες πάλι το 'βαλαν στη μέση...)


Της ερημιάς μου το αβάσταχτο φευγιό
δε βρήκε τόπο στεριανό για να χωρέσει
τρέχει ασθμαίνοντας σε δήθεν τελικούς
οι Συμπληγάδες πάλι το ‘βαλαν στη μέση…

Τη χιλιομέτρησε τη γη απανωτά
-και στο φινάλε δανεικά του τα χρεώνει...-
Οι νυχτωμένες Κυριακές στην εθνική
το ‘παν..''Ποτέ δεν έλιωσε μια λέξη τόσο χιόνι!''

Συκοφαντήθηκε αναίσχυντα, φθηνά
κι ο Άγιος Μάρτιος αυτόμολος ετάχθη
στους εφιάλτες με τους δαίμονες μαζί,
φύλλα πορείας που τιγκάρανε στα λάθη.

Οι Συμπληγάδες δεν ξανάνοιξαν ποτέ
τρελό κι αδέσποτο φευγιό, ναυαγισμένο...
μονάχα χίμαιρες τα όνειρα κι εγώ
αλαφροΐσκιωτη…τη Γκρέτα περιμένω…

Οι Συμπληγάδες δεν ξανάνοιξαν ποτέ…

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από τα ποιήματα που με άγγιξαν πολύ... Που όσο το διαβάζω τόσο πιο πολύ το ζω, το αισθάνομαι, το αναπνέω... Δίχως πως και γιατί το νιώθω πολύ οικείο μου... Να είσαι καλά Ευτυχία... Καλημέρα και καλή εβδομάδα...

Ευτυχία είπε...

εεεεεεπ! Καλώς τον! οικείο λοιπόν... ενδιαφέρον.

του λόγου μου δεν το ''νιώθω''.
''είμαι''.
ίσως γιατί πάντα έφευγα.

καληνύχτα.

Dr_MAD είπε...

έχουν πάντα μια μαγεία οι άνθρωποι που φεύγουν, που μετακινούνται και μαζεύουν του κόσμου τις εικόνες. Υπέροχο απλά. Χαίρομαι που σε βρήκα έστω και μετά από 2 και πλέον χρόνια...

:)