Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Μαρίκα και Τάκης

Μέρες. Βδομάδες περίμενε αυτή τη στιγμή. Αυτή που θα την έκανε να πιάσει ξανά χαρτί και μολύβι. Είχε καιρό να γράψει. Δεν είχε τι να πει. Έτσι μου λεγε στις κουβέντες που κάναμε όλο και πιο συχνά τελευταία. Κι ήταν κάτι που της ερχόταν να το κουβεντιάσει τις πιο παράξενες στιγμές. Περπατώντας στο δρόμο, μετρώντας πιέσεις, γράφοντας ιστορικά. ''Πάλι καλά που υπάρχουν και τα ιστορικά...'', μου έλεγε με χαμόγελο μπερδεμένο με μια γεύση απογοήτευσης. Τα σκεφτόταν αυτά μέσα στο λεωφορείο. Να κρατιέται από τη χειρολαβή, να πιάνει το βλέμμα που τη λοξοκοιτάζει από το απέναντι κάθισμα, να νιώθει ένοχη είτε γιατί σήμερα είναι ψιλοαχτένιστη είτε γιατί χτένισε τα μαλλιά της πολύ πετυχημένα - παραδόξως την άγχωναν και οι δυο καταστάσεις. άλλα ούτε και το να μην είχε μαλλιά θα ήταν λύση-. Όλα αυτά τα σκέφτεται στην καθημερινή διαδρομή από το σπίτι στο πανεπιστήμιο και πάλι πίσω. Πόσο καιρό έχει να γράψει... Από κανέναν δεν έλειψε η γραφή της. Και τί να γράψει; Τι και για ποιόν να μιλήσει; Η πρώτη της αγάπη έχει ήδη χρόνια που έφυγε ανεπιστρεπτί. Οι επόμενες αγάπες έφυγαν πριν καν έρθουν. Τα όνειρα της ζωής της υλοποιούνται όσο αντέχουν. Τα υπόλοιπα προς το παρόν μένουν όνειρα. Σταμάτησε και να τραγουδά τελευταία. Μόνο καμιά φορά μου τραγουδά όταν την κάνω μπάνιο ή όταν τη βάζω να κοιμηθεί. Και την κιθάρα έπαψε να τη χαϊδεύει. Μέχρι που σκέφτεται να την στείλει στη μάνα της στο πατρικό, να την έχει εκείνη ξαπλωτή να μη σκευρώσει. Και δεν διαβάζει τελευταία. Τα μάτια της βέβαια δεν την πολυβοηθάνε, μα αυτός δεν είναι λόγος σοβαρός για να σταματήσει κανείς το διάβασμα. Θα το αρχίσει είπε πάλι από απόψε το βράδυ, βράδυ Κυριακής.
Συνάντησε τον Τάκη και τη Μαρία σήμερα. Πριν τους δει είχε φτιάξει ένα κολιέ. Το φόρεσε. Με μωβ και λαδιές χάντρες. Τις μωβ τις αφιέρωσε στη Μαρία. Τις λαδιές στον Τάκη. Τι λαδιές δηλαδή, πράσινες ήταν αλλά τι να πεις..άνθρωπος δεξιός ο Τάκης κι από τα γεννοφάσκια του πιστός στο κόμμα. Οι καιροί άλλαξαν σε αυτόν τον τόπο. Τα κόμματα όχι. Κι εκείνος μαζί. Αλλά του το συγχωρούμε του Τάκη γιατί είναι ποιητής. Άλλοθι. Όχι,δεν του τα συγχωρώ γι’ αυτό. Αυτά τα κάνει η Μαρία. Εγώ τον συγχωρώ γιατί απόψε, βράδυ Κυριακής, ξανάπιασα για χάρη του χαρτί και μολύβι.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

α ε ρ ι κ ό

''αερικό λεν την αγάπη που αγαπώ...''


θα τα ξαναπούμε σύντομα. ως τότε καλά ταξίδια να 'χουμε.

Monaliza