Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

καθρέφτες

Χιλιάδες καθρέφτες, ποικίλου μεγέθους
εγκαταστάθηκαν μέσα μου. Μπορεί να ήταν εκεί από παλιά, δεν ξέρω...
Εγκυμονούν τελευταία, γεννούν στο λεπτό ζωντανά είδωλα
και μετά θάβουν τα πεθαμένα τους.
Μαζί καταπίνουν και μένα. Με μασάνε καλά καλά κι αν είμαι τυχερή και δε με φτύσουν, με καταπίνουν.
Άλλες φορές με ξερνάνε στην άβυσσο και χαρά στους έχοντες τεφροδόχους.

Πιο μεγάλη μοναξιά από το σκοτάδι μπροστά σε ένα καθρέφτη δεν υπάρχει.

Σάτυρε χρόνε. Κοροίδεύεις ξεδιάντροπα τη γύμνια των αισθημάτων κι αψηφάς εγωιστικά το όνειρο.
Δεν είναι εποχή για όνειρα. Είναι τα μόνα που μπορείς με ασφάλεια να προβλέψεις πως στην επόμενη στροφή θα ξεπουληθούν για ένα πιάτο φαϊ, χθεσινής μέρας.

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

κ α μ ή λ α (ανασφάλιστη μοναξιά)

Μας τελειώσαν οι αγάπες, τα φρου-φρου και τ'αρώματα
ξημερώσαν οι νύχτες και νυχτώσαν τα σώματα.
Σε ρωτάω να μου πεις τι συμβαίνει και χάθηκα
τι συνέβη και νιώθω σα να μπήκα σε νάρθηκα.

Δεν είν' έτσι η εποχή που ανθίζουν τα ανθίζοντα
κι ούτε βλέπω γραμμή που να μοιάζει μ'ορίζοντα.
Νιώθω σαν μια καμήλα στης ερήμου την έρημο
με αξία στο ζύγι όσο πιάνει σ'ωφέλιμο...

Σου ζητάω να μου πεις πως θ'αλλάξουν τα πράγματα
πως θα'ρθει ο καιρός που θα γίνουν και θαύματα..

Κι εγώ σου δείχνω το φεγγάρι με το δάχτυλο
κι εσύ μου δείχνεις ένα τοίχο με το χέρι
''ανασφάλιστη μοναξιά ζητάει ταίρι''...

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Ριστάρτ

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ' ένα πολύ γόνιμο παράπονο... Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ' αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα..… Όταν κάποιος με απορρίπτει, δεν ρίχνω το φταίξιμο σ' αυτόν. Λέω πως είμαι προς απόρριψιν. Αυτό λέγεται ηττοπάθεια. Είναι πραγματικό; Ή είναι κάτι που το επιτρέπω να συμβαίνει γιατί μου δίνει αφορμές να ξεσηκώνομαι, να ψάχνομαι, ν' αναστατώνομαι; Σαν όλη η ανθρωπότης να περιμένει να της δώσω τα συμπεράσματά μου περί του τι είμαι! Αλλά δεν περιμένει καμιά ανθρωπότης να της δώσω τα συμπεράσματά μου (...) Επομένως, είναι ένα νοσηρό σύμπτωμα που το πολύ, πολύ, στο κουτρουβάλιασμά του μέσα, να φέρει στην επιφάνεια το μισοπτώμα κάποιου στίχου που εγώ τραβάω έξω από την αμμουδιά και του δίνω το φιλί της ζωής (...)
Βλέπω ότι συνεχώς μετακινώ μια πέτρα... Ενώ έχω τόσο πολύ αίσθημα και τόσο πολύ σπαραγμό μέσα μου, δεν ξέρω γιατί το μεταφορικό τους μέσον προς τα έξω είναι ένας μηδενισμός. Δεν έχω κανένα λόγο να είμαι απελπισμένη. Δεν είμαι απελπισμένη. Έχω όμως ένα συνεχώς δυσάρεστο προαίσθημα για την πορεία των πραγμάτων. Κι αυτό με κάνει να είμαι τόσο πικρόχολη και σαρκαστική -προ πάντων απέναντί μου.
…Από την άλλη πλευρά όμως, πρέπει να πω ότι πάρα πολλά από αυτά που έζησα, ή μάλλον αισθάνθηκα, τα αισθάνθηκα για να τα χρησιμοποιήσω για την ποίηση. Συμβαίνει στους ποιητές που δεν έχουν φλέβα ποιητική, είναι οι λεγόμενοι βιωματικοί
. (…) Οφείλει κανείς να ζει ένα πράγμα με την ένταση που του προκαλεί, κι ας βλάπτει το δεσμό αυτή η μονομερής ένταση. Κατά τη γνώμη μου, βλάπτεται ο δεσμός από το ότι το ένα μέρος παραπροσφέρει, παραπροσφέρεται, παρά είναι παράφορο. Αλλά είναι και τόσο απίθανο να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, παρά ενδεχομένως για μία μόνο στιγμή. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα κι αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός, να μικραίνει του άλλου, και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό είτε παιχνίδι, είτε κυνηγητό, είτε μαρτύριο, αλλά οπωσδήποτε συναρπαστικό! »



Τα λόγια ανήκουν στην Κική Δημουλά.


κι αυτή θα ήταν η τελευταία ανάρτηση.
αλλά δεν θα είναι!!! σε πείσμα των καιρών!

καλώς σας ξαναβρήκα!
Monaliz
a