Στέρφα αγκαλιά ανήδονη,
ασπιδοφορεμένη
πως τάχα και θυμήθηκες εκείνο το ταγκό;
Φταίν’ καλοκαίρια που φύγαν
κι εσύ ήσουν χαμένη
ή μήπως ανεμόσκαλες
που αγγίξαν ουρανό;
Προσεύχομαι για σένα δυο
και τρεις σε καταριέμαι
την έμπνευση που μου 'ταξες κατάσαρκα φορώ
τα στράλια σου με πλάνεψαν
κι εσύ όλο θυμώνεις
ανοίξιασε το έξω σου,
το μέσα σου πενθώ.