Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008

delusion



~8~
Πλημμύρισαν παράπονα τ ' αμπάρια μου
στης θάλασσας το άπειρο τα βράδια μου
κι ας νόμισα πως ήμουν σε λιμάνι...
~8~

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

καρέ - καρέ

ξανά και ξανά. αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις, της είχε πει κάποτε κάποιος. τότε για να δικαιολογήσει τη στάση του βεβαίως, αλλά τώρα της ταιριάζει γάντι κι έτσι το έγραψε φράση δεύτερη στο ημερολόγιό της. μια αθώα βόλτα στην παραλία, μήνα Νοέμβρη με υγρασία και ομίχλη εντός και εκτός, αποδείχτηκε πολύ ύπουλη και εξαντλητική για τις αντοχές της. είχε καιρό να περπατήσει έτσι. μα και να αισθανθεί. μια αίσθηση παράξενη που όμως πάντα επέστρεφε όταν έκανε βόλτα τη νύχτα, τυλιγμένη στο παλτό της με το μόνο να ξεφεύγει το βλέμμα της. σαν ηθοποιός στη ζωή μιας άλλης...σε ένα πλάνο ενός ατελείωτου περιπάτου που συνήθως βγάζει σε κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. κι όταν αποφασίζει να επιλέξει το συρμό, διαλέγει το λάθος δρομολόγιο. εκείνο που την επιστρέφει πάλι πίσω. σαν τότε στο Στρασβούργο. χωρίς χάρτη, χωρίς λέξη στα γαλλικά, χωρίς το χρόνο να την πιέζει να επιστρέψει, χωρίς δεύτερο εισιτήριο...τότε βρήκε το δρόμο απλά κοιτώντας ψηλά τις σημαίες που κυμάτιζαν από το ψηλότερο κτίριο και ακολουθώντας τον ποταμό ανάποδα στη ροή. έτσι τον βρήκε κι απόψε, κι ας μην τον έψαχνε. τον δρόμο. γιατί εκείνον τον έψαχνε. αλλά κανένα από τα πρόσωπα που συνάντησε σε κείνο τον περίπατο δεν του έμοιαζε.
μόνη από χρόνια, με σχέσεις επιπόλαιες και βιαστικές, σε αυτόν τον μεγάλο της περίπατο έχασε πολλά και βρήκε άλλα. γεμάτη εκπλήξεις η ζωή. κι αν δεν έχει αυτά με τα οποία ξεκίνησε, δεν πειράζει. ίσως να έχει πια αυτά με τα οποία θα τελειώσει. αφηρημένη καθώς ήταν δεν άκουσε την κόρνα. όσο για το φρενάρισμα, ήταν ήδη αργά.

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Χελιδόνι σε κλουβί 35 χρόνια τώρα...


Νίκος Γκάτσος - Μάνος Χατζιδάκις - Αφροδίτη Μάνου


κι όλα αυτά για μια χώρα που όταν δεν μπορεί να πάει μπροστά, επικαλείται ως άλλοθι την Ιστορία της και δυστυχώς πάει πίσω.
για τους Έλληνες που 'γιναν νεοέλληνες.
και μη χειρότερα.


Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008

του '34

Σε κείνο το σπίτι,το χωρίς τηλεόραση,μονίμως ακουγόταν μουσική. Όταν λέμε συνέχεια, εννοούμε συνέχεια. Ξυπνούσε νωρίς για τη δουλειά και πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια, άνοιγαν τα αυτιά! Αγαπημένες μελωδίες για να ξεκινήσει τη μέρα ήταν οι εποχές του Βιβάλντι. Και οι τέσσερις. Χαλάρωνε με την Ανοιξη, γκάζωνε με τον Χειμώνα! Ο καφές ελληνικός. Στο μπρίκι. Διπλός και μέτριος.
[.....]
Παίζει ένα τραγούδι στο ράδιο από εκείνα τα παλιά. Η φωνή της Αρλέτας λέει πως είναι ένα νησί μέσα στην πόλη, δεν την ξέρει κανείς μα την ξέρουνε όλοι. Αρλέτα..το πρώτο τραγούδι που έμαθε από κείνη ήταν τα ήσυχα βράδια, το τραγουδούσε με την Ιωάννα στο γυμνάσιο στην ώρα των φιλολογικών. (Τώρα η Ιωάννα σε κάποια ορχήστρα θα παίζει τσέλο. )‘’Κι η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα σαι μέσα κι εσύ…’’ Μέσα. Την άφησε τη Σαλονίκη. Στην αρχή είπε πως θα φευγε για λίγο αλλά ξέρετε τώρα πως είναι αυτά τα πράγματα..βρήκε μια δουλειά, έναν άντρα –εννίοτε και δεύτερο-, πάρκινγκ για το αμάξι και καταλαβαίνετε…βρες το ένα, βρες το άλλο…στο τέλος κάτι χάνεις.
[.....]
Όχι δεν ξέρω πως είναι αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να μάθω. Το ‘’πολύ’’ μου και το ‘’λίγο’’ αποδείχτηκαν ελάχιστα κι οι άλλοι πάντα τα ήθελαν όλα, ή τουλάχιστον άλλα από όσα είχα εγώ να δώσω.
[.....]
Απόγευμα του Νοέμβρη του '34. Έπαιζε όπως πάντα Δεύτερο που ακόμα οι διαφημίσεις του δεν είχαν αλλάξει παρά ελάχιστα. Ακόμα η γνώριμη φωνή σου έλεγε να καλέσεις στο 2103624624. Καλά, τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμα με τη μύτη μιλούσε αυτός; Τόσα βιβλία πούλησε, ένα διάφραγμα δεν μπόρεσε να διορθώσει;
[.....]
‘’-Τελικά θα πάρω την μπορντώ πετσέτα!’’ Αυτή που τη λένε προσώπου. Για το κορμί θα κρατήσω την κρεμ. Εσύ να φέρεις τις δικές σου πετσέτες.Και σεντόνια να φέρεις. Και κρεβάτι. Μόνο μαξιλάρι να μη φέρεις. Θα σου δώσω το δικό μου γεμισμένο με όλα μου τα όνειρα.
[.....]
Νοέμβρης του ’34. Υπάρχουν ακόμα ιστολόγια. Και σπλάττερ ιστορίες να τα γεμίζουν.


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες

Η ώρα ήταν περίπου δέκα. Για την ακρίβεια ήταν ήδη έντεκα. Είχε ώρα που βγήκε από το μπάνιο κι είχε ξαπλώσει όπως έκανε συνήθως για να στεγνώσει. Κρύωνε αλλά δεν έλεγε να σηκωθεί για να ντυθεί. Τραβούσε την πετσέτα πότε από τη μια γωνία και πότε από την άλλη για να καλύψει μια πιθαμή δέρμα και την αίσθηση του κρύου. Τελικά δεν κατάφερνε τίποτα από τα δύο. Ούτε το ασκέπαστο κορμί της ήταν μια πιθαμή ούτε και η αίσθηση του κρύου μπορούσε να καταπολεμηθεί με ημίμετρα, πάσης φύσεως. Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση και με λίγες κινήσεις σκούπισε το στεγνό πλέον σώμα της, άπλωσε τη λοσιόν, έβαλε τα εσώρουχα κι από πάνω φρεσκοπλυμένες πυτζάμες Αφού τακτοποίησε το μπάνιο, άπλωσε τις πετσέτες να στεγνώσουν ( πράγμα μάλλον αμφίβολο με την υγρασία που έχει καθίσει πάνω από την πόλη τις τελευταίες μέρες) κάθισε στο κρεβάτι και πήρε αγκαλιά τον υπολογιστή…είχε γράψει ήδη δέκα αράδες όταν στο ραδιόφωνο έπαιξε Garry Moore… τα άφησε στην άκρη όλα και έψαξε τη φωνή του. Να του πει ένα γειά. Όχι πιο μετά, τώρα.. Σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε το νούμερο..μόλις τον άκουσε ήταν έτοιμη να το κλείσει. Άκουσε μέσα από το τηλέφωνο την ίδια μουσική που έπαιζε το ραδιόφωνό της. Τους άρεσε και τους δύο η συγκεκριμένη μελωδία και άλλες φυσικά αλλά γι’ αυτές θα μιλήσουμε σε μια από τις επόμενες εκπομπές. Αν τον είχε λοιπόν κοντά, κατά πρόσωπο (ή και κατά ώμο…έτσι στηρίζονται καλύτερα οι άνθρωποι, λένε…) απλά θα τον κοιτούσε κι εκείνος θα καταλάβαινε. Ένα βλέμμα πιο βαθύ κι από φιλί για μια ζωή πιο ρηχή κι απ΄το τίποτα. Τώρα όμως για μια ακόμα φορά μπλέχτηκε μέσα στις γραμμές του μυαλού της, τις ευθείες και τις τεθλασμένες και χάθηκε. Δυο κουβέντες αντάλλαξαν μόνο και τρεις σιωπές. Το επόμενο τραγούδι …killing me softly with his song… Σταμάτησε να πληκτρολογεί και αφοσιώθηκε στις σκέψεις της. Χάθηκε. Άφησε τη μουσική να την ταξιδέψει και να την πάει κοντά του. Αστείο αλλά προχθές τον είδε στον ύπνο της. Να, αυτό θα θελε να συμβεί και τώρα. Great expectations, που λένε και οι σινεμάδες. ''...μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε, στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί... τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε, είναι η αγάπη απάτητη γη...'' Για ποια αγάπη μιλάς; Δε μίλησε κανείς για αγάπη. Για ‘’point of no return’’ ίσως, αλλά για αγάπη όχι. Ήδη δεν αντέχεται, σκέψου να είχαν και την αγάπη στη μέση.. Πώς το ‘χε πει να δεις;..’’αυτό που το περνάς σπανίως σε ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής σου , αλλά μπορεί και ποτέ.’’ Μέσα σε μια φράση του έψαξε τον εαυτό της. Τη γυναικεία της υπόσταση αλλά και την ανθρώπινη. Σπανίως; Μπορεί; Ή μήπως ποτέ; Μακάρι να ήξερε κι η ίδια με σιγουριά. Τώρα μόνο υποψίες έχει που γέρνουν υπέρ του ‘’σπανίως’’, όχι μόνο γιατί το πιστεύει αλλά γιατί το ‘’ποτέ’’ πάντα ήταν αβάσταχτο κι εκείνη είχε γεννηθεί ρομαντική.


Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

το αδιάβροχο

μην ξεχάσεις αύριο να πάρεις μαζί σου το αδιάβροχο. μην κοιτάς που απόψε έχει ξαστεριά. θα βρέξει αύριο. μην ξεχάσεις! τα υπόλοιπα θα σε πάρω τηλέφωνο αύριο να στα πω. .άντε πέσε να κοιμηθείς τώρα. πήγε 2 και.... να! σου σβήνω και το φως...

-καληνύχτα Μόνα Λίζα...

-καληνύχτα Ευτυχία...