Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, που ο χρόνος διαστέλλεται κατά το δοκούν και οι αποστάσεις δεν υπάρχουν παρά μόνο στις τάξεις των χιλιοστών για να μην τα καταπιεί όλα μια μαύρη τρύπα, αποφάσισε εκείνη να κάνει ένα ταξίδι. Όπως ήταν με το νυχτικό, σηκώθηκε από το κρεβάτι,δεν φόρεσε παντόφλες ούτε κάποιο επανωφόρι, και βγήκε στο μπαλκόνι. Έμενε στον τρίτο όροφο,σχετικά χαμηλά. Σκαρφάλωσε στο κάγκελο και με μιας πήδηξε..και προσγειώθηκε κρατώντας ισορροπία που θα τη ζήλευε κι ο καλύτερος ακροβάτης, μέσα στην αριστερή Του τσέπη... Ήταν μια τσέπη ανδρικού παντελονιού από αυτά που φορά κανείς μέσα στο σπίτι, ίσως και για να κοιμηθεί. Μοιάζει το ύφασμα βαμβακερό κι η τσέπη είναι σκοτεινή, ζεστή και γεμάτη χνούδια... Έτσι μικροσκοπική όπως είναι, μαζεύει μερικά από δαύτα, τα φτιάχνει λες σαν κρεβάτι και ξαπλώνει επάνω τους.. Εκείνος ξαφνικά ποιος ξέρει τι θυμήθηκε και άρχισε να κουνιέται..όλο και πιο έντονα...όλο και πιο πολύ τραντάζεται εκείνη πάνω στις χνουδομπαλες..Εκείνος μάλλον μιλάει με τον διπλανό του με πάθος και ένταση και προσπαθεί να τον πείσει για κάτι.. Η συζήτηση προχωρά, το κλίμα ανάβει κι εκείνος θυμωμένος σηκώνεται όρθιος....ο άλλος δεν πειθεται. Τον κατηγορεί απροκάλυπτα πια για κατάχρηση εξουσίας, απιστία κατά του δημοσίου συμφέροντος και άλλα τέτοια δικανικά...ξέρει πως αν τον φτάσει στα όρια, Εκείνος θα κάνει το λάθος και μετά ο διπλανός θα τον έχει του χεριού του. Έτσι του λέει κι άλλα...κι έπειτα κι άλλα.... Ως που Εκείνος, στην απέλπιδα προσπάθεια να αποδείξει πως ουδεμία σχέση έχει με όσα ο απέναντι του καταμαρτυρά, βάζει τα χέρια στις τσέπες και με βία γυρνάει το μέσα έξω...να δείξει τις άδειες τσέπες του θέλει. Να δούνε όλοι πως δεν κρύβει τίποτα, πως όποιος τόλμησε να τον κατηγορήσει έκανε λάθος. Όντως, άδειες τσέπες. Χωρίς τίποτα μέσα, χάσκουν σαν αυτιά που κρέμονται μετά από τιμωρία... εκείνη όμως που πήγε;

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

όταν, τότε θα είμαι εδώ. πάντα.

όταν η Αρχή του Τέλους κάποτε γίνει η Ζωή σου, να θυμάσαι πως οι Νέοι Δρόμοι ίσως σε οδηγήσουν σε Αδιέξοδο, ενώ οι Δρόμοι του Χθες, όσα ρόδα κι αγκάθια κι αν είχανε, όσο κι αν σε πληγώσανε, πάντα θα είναι οι Δρόμοι που θα θυμάσαι.




Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Μιλώ απ'το πηγάδι

-Βγάλτε με απ'το πηγάδι, φώναξε. Κι όταν δεν απάντησε κανείς, σώπασε κι άρχισε να πίνει το νερό λίγο λίγο, μπας και λιγοστέψει και δεν την πνίξει.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

μιλώ XV ( με τον κηπουρό )

-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... Όσο για νερό, όταν βρέχει ποτίζομαι.
Γιατί δεν ανθίζω, μου λες;

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

επιτάφιος


θέλω να γίνω μικροσκοπική και να καθίσω πάνω στο αριστερό σου αυτί.

κι από εκεί να δούμε μαζί την περιφορά του επιταφίου μου.

εσύ, άραγε, ξέρεις να εξημερώνεις ανθρώπους;