''...Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad...''
Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
«Κύριε άνθρωπον ουκ έχω....», είναι το παράπονο του παραλυτικού, που βγαίνει απ’ τα χείλη του και φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος από τότε, και φτάνει, ακόμη μεγαλύτερο, μέχρι την εποχή μας.
Μέσα στο ανώνυμο και πολύβουο πλήθος, που συνοστιζόταν γύρω του, αυτός αισθανόταν μόνος με μόνιμους συντρόφους την ασθένεια, την έσχατη αδυναμία και την θανάσιμη απόγνωση.
Η παρουσία του Θεανθρώπου γίνεται αντιληπτή, εκεί στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, από τον παραλυτικό με την ερώτηση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι!» και η απάντηση: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω....». Δεν του λέει πονώ, η ναι θέλω να γίνω καλά, αλλά «δεν έχω άνθρωπο». Τότε ο Χριστός με μια προσταγή Του τον ελευθέρωσε απ’ τα δεσμά της αρρώστιας και της μοναξιάς. «Λέγει αυτώ ο Ιησούς, έγειρε, άρον τον κρέββατόν σου και περιπάτει». (πηγή: Ι.Μ.Σ.Κ.)
Τραγούδι: Γιώτα Νέγκα ''Έχω Άνθρωπο''