Μιλώ -VIII- (και κλαίω )

Μην κλαις. Δεν είναι που βραδιάζει στον κόσμο μου.
Είναι που μου τελείωσαν τα σπίρτα
κι άλλο φως δεν έχω μέσα σε τούτο το βαρέλι.

Δεν έμεινε στο τραπέζι ούτε ένα ποτήρι γεμάτο.
Όλα άδεια.
Με πάτησες σταφύλι Αυγουστιάτικο.
Σε Δρύινο βαρέλι μ’ έκλεισες πέρσι το καλοκαίρι.
Κι ακόμα ωριμάζω στη φυλακή μου. Γι ‘αυτό σου λέω.
Μην κλαις. Δεν είναι που σκοτείνιασε.
Είναι που μου λείπουν τα σπίρτα μέσα στο μεθύσι που του λείπουν οι γωνίες.

Χτυπάει την πόρτα μου το καλοκαίρι κι εγώ δεν τ’ ακούω.
Πάρε σε παρακαλώ τα χέρια σου απ’ τ’ αυτιά μου.