Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009
Χαμήλωσε
Χαμήλωσε όσο μπορούσε.Γονάτισε. Ακούμπησε τις κνήμες στο χώμα. Ανακάθισε πάνω τους και ίσιωσε το κορμί του. Ακούμπησε τις παλάμες στους μηρούς. Όχι, δεν θα μιλήσει. Τίποτα δεν θα πει. Δεν θα παρακαλέσει. Το 'κανε μια. Στη δεύτερη δεν θα καταθέτει απλά τη γύμνια του. Στη δεύτερη θα σκίζει τη σάρκα του. Τα λόγια αυτά, ξέρω δεν τα καταλαβαίνεις.Εσύ έμαθες μονάχα νούμερα να διαβάζεις. Μα στη ζωή καμιά φορά ένα κι ένα δεν κάνουν δύο.Και το ένα καμιά φορά γίνεται άπειρο. Κι όταν σου γίνει μηδέν, πάλι να πιστεψεις θέλει άπειρο να γίνει.Όχι με ''αν'' και '' έστω''. Αλλά με το να συγχωρείς αληθινά το μηδέν και να αντέχεις το άπειρο. Δεν είναι λόγια επιτηδευμένα, όπως μου χες πει. Επικήδειος είναι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... ...
-
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει τη νύχτα να μην κοιμηθεί… ...
2 σχόλια:
ποιός σου μαθε να γράφεις με μαχαίρι;
ποιός σου μαθε να σακατεύεις γράφοντας;
ποιός άνεμος μέσα σου γίνεται ποτάμι;
ποιός σπάει τις πέτρες σαν στραγάλια;
να γράφεις, να σε χαίρομαι!
Κώστα η παρέα σου είναι πολύτιμη. τα λόγια σου πάντα ευγενικά. σε ευχαριστώ.
Δημοσίευση σχολίου