του '34

Σε κείνο το σπίτι,το χωρίς τηλεόραση,μονίμως ακουγόταν μουσική. Όταν λέμε συνέχεια, εννοούμε συνέχεια. Ξυπνούσε νωρίς για τη δουλειά και πριν καλά καλά ανοίξουν τα μάτια, άνοιγαν τα αυτιά! Αγαπημένες μελωδίες για να ξεκινήσει τη μέρα ήταν οι εποχές του Βιβάλντι. Και οι τέσσερις. Χαλάρωνε με την Ανοιξη, γκάζωνε με τον Χειμώνα! Ο καφές ελληνικός. Στο μπρίκι. Διπλός και μέτριος.
[.....]
Παίζει ένα τραγούδι στο ράδιο από εκείνα τα παλιά. Η φωνή της Αρλέτας λέει πως είναι ένα νησί μέσα στην πόλη, δεν την ξέρει κανείς μα την ξέρουνε όλοι. Αρλέτα..το πρώτο τραγούδι που έμαθε από κείνη ήταν τα ήσυχα βράδια, το τραγουδούσε με την Ιωάννα στο γυμνάσιο στην ώρα των φιλολογικών. (Τώρα η Ιωάννα σε κάποια ορχήστρα θα παίζει τσέλο. )‘’Κι η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι που θα σαι μέσα κι εσύ…’’ Μέσα. Την άφησε τη Σαλονίκη. Στην αρχή είπε πως θα φευγε για λίγο αλλά ξέρετε τώρα πως είναι αυτά τα πράγματα..βρήκε μια δουλειά, έναν άντρα –εννίοτε και δεύτερο-, πάρκινγκ για το αμάξι και καταλαβαίνετε…βρες το ένα, βρες το άλλο…στο τέλος κάτι χάνεις.
[.....]
Όχι δεν ξέρω πως είναι αυτά τα πράγματα. Δυστυχώς δεν αξιώθηκα να μάθω. Το ‘’πολύ’’ μου και το ‘’λίγο’’ αποδείχτηκαν ελάχιστα κι οι άλλοι πάντα τα ήθελαν όλα, ή τουλάχιστον άλλα από όσα είχα εγώ να δώσω.
[.....]
Απόγευμα του Νοέμβρη του '34. Έπαιζε όπως πάντα Δεύτερο που ακόμα οι διαφημίσεις του δεν είχαν αλλάξει παρά ελάχιστα. Ακόμα η γνώριμη φωνή σου έλεγε να καλέσεις στο 2103624624. Καλά, τόσα χρόνια πέρασαν, ακόμα με τη μύτη μιλούσε αυτός; Τόσα βιβλία πούλησε, ένα διάφραγμα δεν μπόρεσε να διορθώσει;
[.....]
‘’-Τελικά θα πάρω την μπορντώ πετσέτα!’’ Αυτή που τη λένε προσώπου. Για το κορμί θα κρατήσω την κρεμ. Εσύ να φέρεις τις δικές σου πετσέτες.Και σεντόνια να φέρεις. Και κρεβάτι. Μόνο μαξιλάρι να μη φέρεις. Θα σου δώσω το δικό μου γεμισμένο με όλα μου τα όνειρα.
[.....]
Νοέμβρης του ’34. Υπάρχουν ακόμα ιστολόγια. Και σπλάττερ ιστορίες να τα γεμίζουν.