Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011
ι.κ.
Αν ήσουν εδώ θα μου έλεγες απλά : κάνε την καύλα σου και μην ακούς κανέναν και τίποτα. αν αυτό σ' αρέσει, αυτό να κάνεις. δική σου είναι η ζωή, δική σου κι η επιστήμη. μην ακούς εμένα, τη μάνα σου, τους φίλους σου και τους ''φίλους''. μη σε νοιάζουν τα λεφτά, μη σε ενδιαφέρουν οι καβάτζες για το ξενκίνημα. δε χάνονται όσοι πραγματικά κάνουν αυτό που αγαπάνε. κι εσύ το αγαπάς. το έβλεπα. το βλέπω ακόμα. σε παρακολουθώ κι ας μη με βλέπεις.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
-
-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... ...
-
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει τη νύχτα να μην κοιμηθεί… ...
4 σχόλια:
δε χάνονται όσοι πραγματικά κάνουν αυτό που αγαπάνε.
μπορεί και να χάνονται.και;
υπάρχει αντίλογος στο ''και'' , αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η ορμή της ηλικίας επιτρέπει να του δωθεί η σημασία που του πρέπει.
Όλοι "βλέπουμε"! Μας τρώει ο κώλος μας.
(Που αρχίζεις και χρησιμοποιείς πεζά γράμματα, σημαίνει κάτι?)
σαν τι;
Δημοσίευση σχολίου