Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

καθρέφτες

Χιλιάδες καθρέφτες, ποικίλου μεγέθους
εγκαταστάθηκαν μέσα μου. Μπορεί να ήταν εκεί από παλιά, δεν ξέρω...
Εγκυμονούν τελευταία, γεννούν στο λεπτό ζωντανά είδωλα
και μετά θάβουν τα πεθαμένα τους.
Μαζί καταπίνουν και μένα. Με μασάνε καλά καλά κι αν είμαι τυχερή και δε με φτύσουν, με καταπίνουν.
Άλλες φορές με ξερνάνε στην άβυσσο και χαρά στους έχοντες τεφροδόχους.

Πιο μεγάλη μοναξιά από το σκοτάδι μπροστά σε ένα καθρέφτη δεν υπάρχει.

Σάτυρε χρόνε. Κοροίδεύεις ξεδιάντροπα τη γύμνια των αισθημάτων κι αψηφάς εγωιστικά το όνειρο.
Δεν είναι εποχή για όνειρα. Είναι τα μόνα που μπορείς με ασφάλεια να προβλέψεις πως στην επόμενη στροφή θα ξεπουληθούν για ένα πιάτο φαϊ, χθεσινής μέρας.

3 σχόλια:

marios104 είπε...

Πόσοι καθρέφτες χρειάζονται να φτιάξουν το είδωλό μας;Αν μπορούσα να τους μετρήσω, θα τους έσπαζα κιόλας, να έχω πάντα την ψευδαίσθηση του αμέτρητου. Καλησπέρα , πολύ σωστά τα όσα λες και με αγγίζουν.

Δημοσθένης είπε...

"Σάτυρε χρόνε!" πολύ έντονο,μπράβο!

forever είπε...

nice blog~^^