Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί
στου κόσμου την πλημμύρα...
κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί,
τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Πώς το κάνεις,πώς το κάνεις κι εδώ μένω άλλο απ'τα μάτια σου δεν έχω πιο δικά μου μα ούτε άλλο από το βλέμμα σου πιό ξένο πόσα ζητάς για να φωνάξεις τ'όνομά μου... Να με κοιτάς σα να με θέλεις και να με παίξεις όπως ξέρεις Ξέρεις τί θέλω να σου πω κάτι που μάλλον θα γελάσεις άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις Να με κοιτάς σα να με θέλεις και να με παίξεις όπως ξέρεις...
Σε βλέπω μόνη,λέω δεν είναι στα καλά της ποιοί σε παράτησαν και θέλεις να τους δείξεις Μια πεταλούδα που δαγκώνει τα φτερά της σε πλησιάζω και πεθαίνω να μ'αγγίξεις...
Μα η εικόνα σου παγώνει μετά σε βλέπω πάλι μόνη Ξέρεις τί θέλω να σου πω κάτι που μάλλον θα γελάσεις άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις...
1 σχόλιο:
Πώς το κάνεις,πώς το κάνεις κι εδώ μένω
άλλο απ'τα μάτια σου δεν έχω πιο δικά μου
μα ούτε άλλο από το βλέμμα σου πιό ξένο
πόσα ζητάς για να φωνάξεις τ'όνομά μου...
Να με κοιτάς σα να με θέλεις
και να με παίξεις όπως ξέρεις
Ξέρεις τί θέλω να σου πω
κάτι που μάλλον θα γελάσεις
άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές
δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις
Να με κοιτάς σα να με θέλεις
και να με παίξεις όπως ξέρεις...
Σε βλέπω μόνη,λέω δεν είναι στα καλά της
ποιοί σε παράτησαν και θέλεις να τους δείξεις
Μια πεταλούδα που δαγκώνει τα φτερά της
σε πλησιάζω και πεθαίνω να μ'αγγίξεις...
Μα η εικόνα σου παγώνει
μετά σε βλέπω πάλι μόνη
Ξέρεις τί θέλω να σου πω
κάτι που μάλλον θα γελάσεις
άμα δε μάθεις να χαϊδεύεις τις πληγές
δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις...
στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Δημοσίευση σχολίου