America America (Elia Kazan ) - Στην Αμερική (Θ.Παπακωνσταντίνου-Σ.Μάλαμας)

Μιλώ -XII- (για μήλα)

- μην περιμένεις να πέσει το μήλο όταν πεινάς, άπλωσε το χέρι και κόψε το!

- καμιά φορά χρειάζεται κάποια μήλα να πέφτουν μόνα τους... Του Νεύτωνα για παράδειγμα
άλλαξε ολόκληρη ανθρωπότητα......

Κώστα σε ευχαριστώ..

πλήρης

αυτό την απασχολούσε τελικά. κι ας προσπαθούσε μάταια να πείσει τον εαυτό της για το αντίθετο. σήμερα το συνειδητοποίησε. πως τελικά αυτό που ψάχνει να ανακαλύψει είναι σε ποιανού τη μνήμη ζει. όχι ποιός την έχει στη μνήμη του. νοιάζεται και αναζητά εκείνους που της επιτρέπουν να ζει μέσα στη μνήμη τους. εκεί να ξυπνάει, να γελάει, να κλαίει, να τραγουδάει και να σιωπά.
πόσοι έχουν χώρο στη μνήμη τους για άλλους; πόσοι ξέρουν να διαγράφουν δικά τους αρχεία για να δώσουν χώρο σε άλλους; και γιατί να το κάνουν;
εκεί είναι λοιπόν το πρόβλημα.

ότι των περισσοτέρων η μνήμη είναι πλήρης από αυτάρεσκες δημοσιεύσεις.

Κουράστηκα...

Δεν είναι αυτός που θες

Δεν βάζει λέξεις στα τραγούδια
ούτε ανάσες μες τα λόγια
γεμίζει η γλώσσα του με χνούδια
σαν δε διαβάζει απ' αναλόγια...

Δεν είναι εκείνος που ακους
ούτε κι ο άλλος που δε βλέπεις
δεν είν΄ της μελωδίας νους
ούτε των στίχων ο καθρέφτης...

Μόνη σου πρέπει να τον ψάξεις
δε θα σου πω εγώ ποιός είναι
μες τα fm σε όλες τις πράξεις
στις έντεκα, αέρας γίνε...

Μιλώ -XI- (για όσα είσαι)

Είσαι η μνήμη και η λήθη μου.
Είσαι μια στιγμή γεμάτη τίποτα σε ένα τίποτα γεμάτο στιγμές.
Αυτό είσαι.

Τα ανυπόδητα πόδια μου όταν χιονίζει.
Το ξέσκεπο κεφάλι μου τον Αύγουστο.
Το κάρβουνο στα μάτια μου και στα μαλλιά μου είσαι.
Κι η στάχτη στο τζάκι μου είσαι.
Αυτό είσαι.

Ένας διαρκώς μεταβαλλόμενος ρυθμός στη μονότονη νύχτα μου είσαι.
Η νύχτα μου είσαι.
Ο καφές που δεν ήπια είσαι.
Τα γάντια μου είσαι. Το μαγιώ μου είσαι.
Η ταρσοραφή των ματιών μου είσαι.
Το πρόγραμμα των εξετάσεων είσαι.
Κι οι σημειώσεις μου είσαι. Και το χαρτί που τώρα γράφω είσαι.

Μόνο ο άνθρωπός μου δεν είσαι.