Είσαι η μνήμη και η λήθη μου.
Είσαι μια στιγμή γεμάτη τίποτα σε ένα τίποτα γεμάτο στιγμές.
Αυτό είσαι.
Τα ανυπόδητα πόδια μου όταν χιονίζει.
Το ξέσκεπο κεφάλι μου τον Αύγουστο.
Το κάρβουνο στα μάτια μου και στα μαλλιά μου είσαι.
Κι η στάχτη στο τζάκι μου είσαι.
Αυτό είσαι.
Ένας διαρκώς μεταβαλλόμενος ρυθμός στη μονότονη νύχτα μου είσαι.
Η νύχτα μου είσαι.
Ο καφές που δεν ήπια είσαι.
Τα γάντια μου είσαι. Το μαγιώ μου είσαι.
Η ταρσοραφή των ματιών μου είσαι.
Το πρόγραμμα των εξετάσεων είσαι.
Κι οι σημειώσεις μου είσαι. Και το χαρτί που τώρα γράφω είσαι.
Μόνο ο άνθρωπός μου δεν είσαι.
3 σχόλια:
Σου εύχομαι να τον βρεις τον άνθρωπό σου!
Αν και υποπτεύομαι ότι, για να το πετύχει αυτό κανείς, είναι ανάγκη να γίνει πρώτα ο ίδιος ο άνθρωπος του εαυτού του :-)
Όταν θα είναι, θα το νοιώσεις. Κι αν οι άλλοι σου λένε "δεν είναι", εσύ θα επιμένεις "είναι". Κι αν ακόμα εκείνος σου λέει "δεν είμαι", εσύ θα του χαμογελάς κάτω απ' το καπέλο σου τον Αύγουστο και θα του λες "όχι".
p.s. Μη μου μουτρώνεις, σταθερά σ' αγαπώ. Απλά... γερνάω
*Ανέφελη Χριστίνα μου, πόσα κομμάτια να γίνει ένας άνθρωπος;
*Παραθυρού .....όχι. κι ας πέρασε ο Αυγουστος.
Δημοσίευση σχολίου