Είμαι καράβι από χαρτί στα χεριά μ'έχει ένα παιδί στου κόσμου την πλημμύρα... κι αναρρωτιέμαι τι θα πει αυτό το αχ και το γιατί, τι να μου γράφει η μοίρα... (Δ.Ζ.)
Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008
Α λ ά τ ι
Μαρμαρυγές που μας ξυπνούν από τη λήθη
μέσα σε κάμαρες που έδυσε το φως
θα τις κοιτάξω κατά πρόσωπό ευθαρσώς
θα τους μιλήσω μ' έναν τρόπο που να πείθει...
Ανακατεύοντας το ''θα'' με το ''ποτέ''
είπα να κάνω το τραπέζι στον εαυτό μου
μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να' ναι η λύσσα ρεφενέ...
Χάραζε κι έτρεμαν ανάσες και κορμιά
- πως να σ'αφήσω στα μισά; δεν το αντέχω -
σου δίνω όσο απ΄το νερό μου ακόμα έχω
μίλα σιγά για θα ξυπνήσουν τα παιδιά...
Μόνα
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να πετάξω καινούργιο φυλλαράκι; Πολύ... Καλό χώμα έχω, στον ήλιο βγαίνω, με σκάβω μονίμως γύρω-γύρω και μέσα-μέσα... ...
-
Μπερντέδες και ντέφια σε κλίμα ρετρό τρελάθηκε ο έρως, του λείπει το ρο την Άνοιξη ψάχνει κρυφά να της πει τη νύχτα να μην κοιμηθεί… ...