Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Α λ ά τ ι



Μαρμαρυγές που μας ξυπνούν από τη λήθη

μέσα σε κάμαρες που έδυσε το φως
θα τις κοιτάξω κατά πρόσωπό ευθαρσώς
θα τους μιλήσω μ' έναν τρόπο που να πείθει...

Ανακατεύοντας το ''θα'' με το ''ποτέ''
είπα να κάνω το τραπέζι στον εαυτό μου
μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να' ναι η λύσσα ρεφενέ...

Χάραζε κι έτρεμαν ανάσες και κορμιά
- πως να σ'αφήσω στα μισά; δεν το αντέχω -
σου δίνω όσο απ΄το νερό μου ακόμα έχω
μίλα σιγά για θα ξυπνήσουν τα παιδιά...


Μόνα