αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες

Η ώρα ήταν περίπου δέκα. Για την ακρίβεια ήταν ήδη έντεκα. Είχε ώρα που βγήκε από το μπάνιο κι είχε ξαπλώσει όπως έκανε συνήθως για να στεγνώσει. Κρύωνε αλλά δεν έλεγε να σηκωθεί για να ντυθεί. Τραβούσε την πετσέτα πότε από τη μια γωνία και πότε από την άλλη για να καλύψει μια πιθαμή δέρμα και την αίσθηση του κρύου. Τελικά δεν κατάφερνε τίποτα από τα δύο. Ούτε το ασκέπαστο κορμί της ήταν μια πιθαμή ούτε και η αίσθηση του κρύου μπορούσε να καταπολεμηθεί με ημίμετρα, πάσης φύσεως. Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση και με λίγες κινήσεις σκούπισε το στεγνό πλέον σώμα της, άπλωσε τη λοσιόν, έβαλε τα εσώρουχα κι από πάνω φρεσκοπλυμένες πυτζάμες Αφού τακτοποίησε το μπάνιο, άπλωσε τις πετσέτες να στεγνώσουν ( πράγμα μάλλον αμφίβολο με την υγρασία που έχει καθίσει πάνω από την πόλη τις τελευταίες μέρες) κάθισε στο κρεβάτι και πήρε αγκαλιά τον υπολογιστή…είχε γράψει ήδη δέκα αράδες όταν στο ραδιόφωνο έπαιξε Garry Moore… τα άφησε στην άκρη όλα και έψαξε τη φωνή του. Να του πει ένα γειά. Όχι πιο μετά, τώρα.. Σήκωσε το ακουστικό, σχημάτισε το νούμερο..μόλις τον άκουσε ήταν έτοιμη να το κλείσει. Άκουσε μέσα από το τηλέφωνο την ίδια μουσική που έπαιζε το ραδιόφωνό της. Τους άρεσε και τους δύο η συγκεκριμένη μελωδία και άλλες φυσικά αλλά γι’ αυτές θα μιλήσουμε σε μια από τις επόμενες εκπομπές. Αν τον είχε λοιπόν κοντά, κατά πρόσωπο (ή και κατά ώμο…έτσι στηρίζονται καλύτερα οι άνθρωποι, λένε…) απλά θα τον κοιτούσε κι εκείνος θα καταλάβαινε. Ένα βλέμμα πιο βαθύ κι από φιλί για μια ζωή πιο ρηχή κι απ΄το τίποτα. Τώρα όμως για μια ακόμα φορά μπλέχτηκε μέσα στις γραμμές του μυαλού της, τις ευθείες και τις τεθλασμένες και χάθηκε. Δυο κουβέντες αντάλλαξαν μόνο και τρεις σιωπές. Το επόμενο τραγούδι …killing me softly with his song… Σταμάτησε να πληκτρολογεί και αφοσιώθηκε στις σκέψεις της. Χάθηκε. Άφησε τη μουσική να την ταξιδέψει και να την πάει κοντά του. Αστείο αλλά προχθές τον είδε στον ύπνο της. Να, αυτό θα θελε να συμβεί και τώρα. Great expectations, που λένε και οι σινεμάδες. ''...μόνο τα σημάδια του έρωτα αγκαλιάσαμε, στην καρδιά μια βουτιά δεν αρκεί... τ' άλλα είναι κοράλλια που ακόμα δεν τα φτάσαμε, είναι η αγάπη απάτητη γη...'' Για ποια αγάπη μιλάς; Δε μίλησε κανείς για αγάπη. Για ‘’point of no return’’ ίσως, αλλά για αγάπη όχι. Ήδη δεν αντέχεται, σκέψου να είχαν και την αγάπη στη μέση.. Πώς το ‘χε πει να δεις;..’’αυτό που το περνάς σπανίως σε ολόκληρη τη διαδρομή της ζωής σου , αλλά μπορεί και ποτέ.’’ Μέσα σε μια φράση του έψαξε τον εαυτό της. Τη γυναικεία της υπόσταση αλλά και την ανθρώπινη. Σπανίως; Μπορεί; Ή μήπως ποτέ; Μακάρι να ήξερε κι η ίδια με σιγουριά. Τώρα μόνο υποψίες έχει που γέρνουν υπέρ του ‘’σπανίως’’, όχι μόνο γιατί το πιστεύει αλλά γιατί το ‘’ποτέ’’ πάντα ήταν αβάσταχτο κι εκείνη είχε γεννηθεί ρομαντική.