καρέ - καρέ

ξανά και ξανά. αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει και να το παρακάνεις, της είχε πει κάποτε κάποιος. τότε για να δικαιολογήσει τη στάση του βεβαίως, αλλά τώρα της ταιριάζει γάντι κι έτσι το έγραψε φράση δεύτερη στο ημερολόγιό της. μια αθώα βόλτα στην παραλία, μήνα Νοέμβρη με υγρασία και ομίχλη εντός και εκτός, αποδείχτηκε πολύ ύπουλη και εξαντλητική για τις αντοχές της. είχε καιρό να περπατήσει έτσι. μα και να αισθανθεί. μια αίσθηση παράξενη που όμως πάντα επέστρεφε όταν έκανε βόλτα τη νύχτα, τυλιγμένη στο παλτό της με το μόνο να ξεφεύγει το βλέμμα της. σαν ηθοποιός στη ζωή μιας άλλης...σε ένα πλάνο ενός ατελείωτου περιπάτου που συνήθως βγάζει σε κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας. κι όταν αποφασίζει να επιλέξει το συρμό, διαλέγει το λάθος δρομολόγιο. εκείνο που την επιστρέφει πάλι πίσω. σαν τότε στο Στρασβούργο. χωρίς χάρτη, χωρίς λέξη στα γαλλικά, χωρίς το χρόνο να την πιέζει να επιστρέψει, χωρίς δεύτερο εισιτήριο...τότε βρήκε το δρόμο απλά κοιτώντας ψηλά τις σημαίες που κυμάτιζαν από το ψηλότερο κτίριο και ακολουθώντας τον ποταμό ανάποδα στη ροή. έτσι τον βρήκε κι απόψε, κι ας μην τον έψαχνε. τον δρόμο. γιατί εκείνον τον έψαχνε. αλλά κανένα από τα πρόσωπα που συνάντησε σε κείνο τον περίπατο δεν του έμοιαζε.
μόνη από χρόνια, με σχέσεις επιπόλαιες και βιαστικές, σε αυτόν τον μεγάλο της περίπατο έχασε πολλά και βρήκε άλλα. γεμάτη εκπλήξεις η ζωή. κι αν δεν έχει αυτά με τα οποία ξεκίνησε, δεν πειράζει. ίσως να έχει πια αυτά με τα οποία θα τελειώσει. αφηρημένη καθώς ήταν δεν άκουσε την κόρνα. όσο για το φρενάρισμα, ήταν ήδη αργά.