Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

κι έχω μια λύπη σαν θυμό...


''τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης...'' και μαζί του τρανταζόμουν κι εγώ. έλεγα πως δεν είναι δυνατόν να νιώθει άνθρωπος έτσι. κι όμως! τι ειρωνεία. πράγματι. μπορεί να νιώσει άνθρωπος σαν βουνό. έτσι ένιωσα κι εγώ. σαν βουνό. για πρώτη φορά δεν κουβάλησα το βουνό,έγινα βουνό η ίδια. μα με τον καιρό ήρθε πάνω μου ένα μαύρο σύννεφο. κάθησε πάνω μου και με κατάπινε. μέρα με τη μέρα. εκείνο το σύννεφο που κάποτε ήταν αεράκι...

άπλωσα πάλι τα ρούχα προχθές. η μπλούζα σου έλειπε. ευτυχώς την ξέχασα και με ξέχασε στην Οινόη. και τώρα έχω μια λύπη σαν θυμό. έβρεξες. βράχηκα. και δε λέω να στεγνώσω.

4 σχόλια:

Caesar είπε...

.....κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή".

Τα έχει αυτά ο Οκτώβρης :)

Ευτυχία είπε...

*Caesar πέρασαν ήδη πολλοί Οκτώβρηδες κι όμως τα ρούχα δεν κατάφεραν να στεγνώσουν...σαν κάποιος να τα βρέχει επίτηδες ξανά και ξανά...

παράλληλος είπε...

Υπέροχα υγρό!

Καλό σου βράδυ!

Ευτυχία είπε...

κάπως έτσι...
καλό βράδυ Γιώργο...