Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

Α λ ά τ ι



Μαρμαρυγές που μας ξυπνούν από τη λήθη

μέσα σε κάμαρες που έδυσε το φως
θα τις κοιτάξω κατά πρόσωπό ευθαρσώς
θα τους μιλήσω μ' έναν τρόπο που να πείθει...

Ανακατεύοντας το ''θα'' με το ''ποτέ''
είπα να κάνω το τραπέζι στον εαυτό μου
μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να' ναι η λύσσα ρεφενέ...

Χάραζε κι έτρεμαν ανάσες και κορμιά
- πως να σ'αφήσω στα μισά; δεν το αντέχω -
σου δίνω όσο απ΄το νερό μου ακόμα έχω
μίλα σιγά για θα ξυπνήσουν τα παιδιά...


Μόνα

6 σχόλια:

Caesar είπε...

Κάτι, όχι & πολύ ευχάριστο, διακρίνω μέσα από τους στίχους σου που τους ταιριάζεις πολύ προσεχτικά !
Καλησπέρα Μόνα:)

παράλληλος είπε...

Αλάτι στις πληγές...
Συγχαρητήρια για την πολύ όμορφη και τρυφερή γραφή!

(Αγαπητή Μοναλίζα, είστε καλλιτέχνις του έντεχνου και μας το κρύβετε?)

amFenster είπε...

"...μ' όλο τ' αλάτι μες το πιάτο το δικό μου
αλλά στο τέλος να 'ναι η λύσσα ρεφενέ..."

Αγαπώ πολύ τους στίχους που συνειρμικά με οδηγούν σε άλλους κι εκείνοι με τη σειρά τους σε άλλους κι άλλους...

"Το αλάτι είναι η θάλασσα γυμνή
κι από τη θάλασσα την ίδια.
Το αλάτι είναι η σοφία της θάλασσας.
Να είστε το αλάτι αυτού του κόσμου.
Όμως όταν τα πάντα έχουν γίνει
όμως όταν τα πάντα είναι πια πίσω σου
πού θα μπορούσες να κοιτάξεις και να μη
γίνεις αλάτι;"

Γιάννης Υφαντής

Χριστίνα Ανέφελη είπε...

Hey! Τι ωραία που επέστρεψες.
Με άφησε άφωνη το ποίημα, όλο και προοδεύεις. Μπράβο σου!

Άντε, και το επόμενο ποστ να είναι η πάσα μου για το παιχνίδι... Τις 10 + 1 άχρηστες πληροφορίες για τη Μοναλίζα μας, παρακαλώ! :-)

Φιλιά πολλά

Ευτυχία είπε...

*καλέ μου Caesar αρκεί που είναι κάτι...

* Παράλληλε δεν είμαι του έντεχνου. του λαϊκοπόπ είμαι.

*amFenster καλημέρα κι από δω!

*Ανέφελη μου ευχήσου μου ''καλή πρόοδο''...έχω καιρό να το ακούσω...

και οι τέσσερις είστε αγαπημένοι συγκάτοικοι και χάρηκα που ήσασταν εδώ στην επιστροφή μου. σας ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

Με μεγάλη χαρά διάβασα την επιστροφή σου.

Πολύ όμορφα τα ταίριαξες πάλι!