Ποτέ δεν άλλαξες βλέμμα
κι η μοναξιά μου φωνή
στις συζητήσεις το θέμα
διάλεγες πάντα εσύ...
Φοράω μαύρο μπλουζάκι
και το παλιό μου μπλουτζιν
-ας μ'αγαπούσες λιγάκι,
έστω πιο λίγο από πριν...-
Στου φλυτζανιού σου τον πάτο
και στου καφέ τον ντελβέ
βυθίζομαι όλο πιο κάτω
μα δε σ'αγγίζω ποτέ...
Ηχώ που δεν επιστρέφει
κι αναρρωτιέμαι γιατί
εσένα ο χρόνος σε θρέφει
κι εμένα αφήνει μισή;..
~ ~ ~
6 σχόλια:
Αχ βρε Μοναλιζάκι μου, έχω νιώσει κι εγώ έτσι. Όχι μόνο "να διαλέγει το θέμα" στη σχέση ο άλλος, μα να μιλάμε μαζί και να καταλαβαινόμαστε χώρια...
Το πρόβλημα είναι όταν αφήνεις τον χρόνο "να σε αφήνει μισή", όπως λες. Μην επιτρέπεις στον εαυτό σου να το ανέχεται αυτό, σε παρακαλώ! Ξεκίνα από εκεί και τα υπόλοιπα θα έρθουν, ένα - ένα...
Πολύ όμορφο και καλοδουλεμένο, κατά τα άλλα. Μου αρέσουν πολύ οι ρίμες και το λεξιλόγιό σου. Συνέχισε έτσι ;-)
Καλό Πάσχα γλυκιά μου, φιλιά!
*Ανέφελή μου μια φράση μου έρχεται στο νου μονάχα: παναθεμά με, είμαι και μαρτυριάρα! (που θα ΄λεγε κι η φίλη μου η Γιάννα)
σε φιλώ!
Ο Μάνος Ελευθερίου θα ζήλευε!
Το εννοώ, χωρίς υπερβολή.
"Στου φλυτζανιού σου τον πάτο
και στου καφέ τον ντελβέ
βυθίζομαι όλο πιο κάτω
μα δε σ'αγγίζω ποτέ..."
respect!
Είστε πάρα πολύ καλή.
Δε θα σταματήσω να το λέω.
Έτοιμο είναι για τραγούδι πολλών καρατίων!
*Παράλληλε μου σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Ξέρω πως ξέρεις πως η γνώμη σου μετράει...
*Stixakia μη μου μιλάτε στον πληθυντικό. Κοκκινίζω πιότερο...
σας ευχαριστώ όλους για τα καλά σας λόγια!
βυσσινοκερνώ τα μάγουλα, μια ακόμα, γιατί δεν μπορώ αλλιώς
μάρεσε πολύ
Δημοσίευση σχολίου