Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

γέννα

...η ζέστη την έλιωνε. Αισθανόταν σιγά σιγά τη θερμοκρασία να ανεβαίνει στο σώμα της κι εκείνη να μην μπορεί να κάνει τίποτα. Το νερό δρόσιζε τα χείλη της και την ψυχή της. Το έπινε τόσο λαίμαργα που στο τέλος μην προλαβαίνοντας τις ανάσες το άφηνε να τρέξει στο λαιμό της, στο στήθος της μετά στην κοιλιά της και τελικά στα πόδια της. Έσερνε τα απομεινάρια του ύψους και του βάθους της σαν περιπλανώμενος ακροβάτης που τον απέσυραν νωρίς λόγω αστάθειας. Μέσα στο μυαλό της γυρνούσαν χρώματα, χιλιάδες χρώματα…και ξαφνικά…μαύρο!

Καιρό τώρα το παθαίνει αυτό. Χρώματα, χρώματα, χρώματα και ξαφνικά σκοτάδι! Την τελευταία νύχτα που είδε το ίδιο όνειρο ξύπνησε μούσκεμα από τον ιδρώτα. Ήταν αδύνατον να κουνηθεί. Το σώμα της μέσα στην αποπνικτική ζέστη του καλοκαιριού είχε παγώσει. Μόνο τα βλέφαρά της σάλευαν. Κάτι ήθελαν να πουν τότε. Τον κοιτούσε κατάματα όλη τη νύχτα δίχως να του μιλά. Νόμισε πως την καταλάβαινε. Τίποτα δεν κατάλαβε. Λέξη από όσα είπαν εκείνη τη νύχτα τα μάτια της.
Το πρωί την βρήκε στον καναπέ, κουλουριασμένη όπως όταν τη γέννησε η μάνα της και μισοσκεπασμένη. Τα μάτια της μόλις άνοιξαν, ξανάκλεισαν από το φως που έμπαινε από τη μεγάλη τζαμαρία. Και στη γέννα της το ίδιο είχε γίνει.

Ούτε αυτή τη νύχτα είδε πως εγκυμονούσε. Όχι κανένα γιο ή θυγατέρα. Όχι. Μια φωνή της είχε πει πως μόλις δει στον ύπνο της πως εγκυμονεί, την επόμενη μέρα θα ξαναγεννηθεί από μέσα της ο εαυτός της. Και τότε όλα θα είναι καλύτερα. Αλλά για μια ακόμα νύχτα είδε να ξεγεννά μονάχα αίματα.

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2007

Μιλώ -IV- ( με τιμή)

-κυρία Ιονέσκο...
-πείτε μου!
-το πεπρωμένο φυγείν αδυνατον, λένε...
-το γνωρίζω αγαπητή μου! και τους δίνω δίκιο!
-και τί σκοπεύετε να κάνετε εσείς γι'αυτό;
-απολύτως τίποτα!
-Ωωωω!Μα πώς; Εσείς, μια κυρία με το κ κεφαλαίο,η κυρία Ιονέσκο, μία γόνος οικογενείας με την ιστορία της δικής σας και θα αφεθεί στους παρορμιτισμούς της σαν μια απλή γυναίκα;
-κι εγώ ''απλή'' ξεκίνησα. και το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον,λένε...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

Μη με ρωτάς,δε θυμάμαι... Μη με ρωτάς,σε φοβάμαι.

Ένα το χελιδόνι (Μίκης Θεοδωράκης)



Το γελαστό παιδί (Μίκης Θεοδωράκης)



Ο Αρχηγός (Μάνος Λοϊζος)



Της Αγάπης Αίματα (Μίκης Θεοδωράκης)



Ο Δρόμος (Μάνος Λοϊζος)





σαν σχολική γιορτή! Γιορτή!

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Κύριε άνθρωπον ουκ έχω...

«Κύριε άνθρωπον ουκ έχω....», είναι το παράπονο του παραλυτικού, που βγαίνει απ’ τα χείλη του και φανερώνει το μέγεθος του προβλήματος από τότε, και φτάνει, ακόμη μεγαλύτερο, μέχρι την εποχή μας.
Μέσα στο ανώνυμο και πολύβουο πλήθος, που συνοστιζόταν γύρω του, αυτός αισθανόταν μόνος με μόνιμους συντρόφους την ασθένεια, την έσχατη αδυναμία και την θανάσιμη απόγνωση.
Ανίατη αρρώστια τον είχε αφήσει 38 ολόκληρα χρόνια ακίνητο πάνω στο κρεββάτι του πόνου του. Πρόσθετο βάρος ήταν η εγκατάλειψη από πρόσωπα συγγενικά, φίλους και συμπατριώτες. Ήταν ολομόναχος στις δύσκολες ώρες. Είχε φτάσει στα έσχατα όρια της απελπισίας και περίμενε τη στιγμή, που θα κατέβαινε ο άγγελος να ταράξει τα νερά, μήπως βρισκόταν κάποιος δίπλα του να τον βοηθήσει. Και στα 38 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή, δεν βρέθηκε ο άνθρωπος, που θα του πρόσφερε βοήθεια.

Η παρουσία του Θεανθρώπου γίνεται αντιληπτή, εκεί στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά, από τον παραλυτικό με την ερώτηση: «Θέλεις υγιής γενέσθαι!» και η απάντηση: «Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω....». Δεν του λέει πονώ, η ναι θέλω να γίνω καλά, αλλά «δεν έχω άνθρωπο». Τότε ο Χριστός με μια προσταγή Του τον ελευθέρωσε απ’ τα δεσμά της αρρώστιας και της μοναξιάς. «Λέγει αυτώ ο Ιησούς, έγειρε, άρον τον κρέββατόν σου και περιπάτει». (πηγή: Ι.Μ.Σ.Κ.)

Τραγούδι: Γιώτα Νέγκα ''Έχω Άνθρωπο''

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

''...συ παίρτς το άλας και τρέχ'ς;...''


Πέρα από τη χαρά που πεταρίζει μέσα μου για το περί δικαίου αίσθημα που έβαλε τα γυαλιά στις περγαμηνές των γιαλαντζί Δικαίων αυτής της παράταξης και χαιρετίζοντας τις δηλώσεις του κ. Σκανδαλίδη για το αποτέλεσμα στο 25% του καταμετρημένου εκλογικού σώματος (μακάρι αυτό το ήθος να ήταν μεταδοτικό στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.!!) θα ήθελα να καταθέσω μια φράση που περνάει στο σόι από γιαγιά σε κόρη κι εγγόνα (θέλει ποντιακό αξάν όμως...) , προς γνώση και συμμόρφωση σχετικά με το αγγούρι (αφορμή στάθηκε το ποστ της Γητεύτριας - Ciao Bello!) και τα τεκτενόμενα των τελευταίων 60 ημερών στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη:
το λοιπόν, έλεγε η γιαγιά
''όποιος λέει σε η ψωλή μ' αγγούρ' έν, συ παίρτς το άλας και τρέχ'ς;''
(ακούς Μπένι; εσύ Κίμων; Ανδρέα Λ. με λαμβάνεις;..)

αυτά. και εις άλλα με υγεία λοιπόν και σύντομα να ξαναβρούν τη χαμένη τους ταυτότητα και τον απωλεσθέντα προσανατολισμό, χωρίς ακρότητες και πάντα με ήθος.
Χρόνια Πολλά!