Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007

Τα χέρια

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
δεν τα ‘χεις μόνο για να τρως , για να πληρώνεις και να γδύνεις...
Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
μην τα κρεμάς ,ξερά κλαδιά στα πλάγια του κορμού σου…

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς
έχουν καρδιά κι αυτά και θέλουν να τη δώσουν.
Άστα να τη δώσουν.
Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς μέσα στις τσέπες.
Τα χέρια σου κοντάρια του Εγώ σου μα κι ασπίδες
μια κλειδωμένη αγκαλιά και ένα χάδι…
Είναι οι φωτιές που σου φωτίζουν τις στιγμές σου και τις λύπες.
Τα χέρια σου είναι κουπιά καλοφτιαγμένα , για το μακρύ ταξίδι του Οδυσσέα
Είναι το άγγιγμα στη γη για να ανθίσει…
να δώσει λούλουδα και φρούτα… και χυμούς και νέκταρ... μα πρώτα στάρι…
Είναι που πιάνεις το μολύβι κι αρχινάς με το α.. και ξανά το α… και φτάνεις στο ω…
κι αναφωνείς χαρά μεγάλη… και γράφεις κι υπογράφεις…
Είναι τα χέρια που ιδρώνουν στην αγωνία… στον πόνο κλείνουν… στη χαρά χειροκροτούν…
είναι τα χέρια που κρατούν την πρώτη ανάσα του έρωτα
και της γέννας το κλάμα στα χέρια φτάνει… τα χέρια το κρατούν… στα χέρια σβήνει…
Είναι τα χέρια που σφιχτά σε οδηγούν στην προσευχή
Εκείνα που λυράρουν στο γάμο, στη γιορτή…

Τα χέρια σου μην τα ξεχνάς μέσα στις τσέπες.

Άπλωσέ τα σε σταυρό και χόρεψε στα σύννεφα.

Σταυρώσου σ’ένα ντέρτικο σκοπό και μερακλή κι ύστερα μέτρα

Ως αν τ’απλώσεις, τ’αγγίζεις το στερέωμα;..

9 σχόλια:

παράλληλος είπε...

Χειροποίητο με καρδιά!

Caesar είπε...

Ποια χέρια πήραν, πήραν τα κεριά
Κι ήρθε ξανά, κι ήρθε ξανά το βράδυ
Και δεν μπορεί η παρηγοριά
Να με βρει στο, να με βρει στο σκοτάδι

[Λ. Παπαδόπουλος]


ΥΓ: πανέμορφη η μουσική επένδυση που έχεις !

anthrakoryxos είπε...

Θα μείνουν τα δωμάτια όπως είναι
με τον άνεμο και τα καλάμια του
με τα συντρίμια των γυάλινων προσώπων που βογγάνε
με την άχρωμη αιμορραγία τους
με χέρια πορσελάνης που απλώνονται σε μένα
με την ασυχώρετη λησμονιά

Ξέχασαν τα δικά μου σάρκινα χέρια που κόπηκαν
την ώρα που μετρούσα την αγωνία τους

Μίλτου Σαχτούρη

(Απόσπασμα απο το ποίημα του ''Ο σωτήρας''

Ευτυχία είπε...

Καλημέρα σας!

*Παράλληλε να ‘σαι καλά!

*Ceasar η μουσική είναι από τον δίσκο των Blackmore’s Night ''Under a violet moon''. Αν και προτιμώ στίχο ελληνικό, η περίπτωσή τους αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Όσο για τα ορχηστρικά τους, ε αυτά επενδύουν μέχρι και όνειρα!!!!

*Ανθρακορύχε νιώθω πως από όλα το μόνο που δεν διορθώνεται είναι η ασυγχώρετη λησμονιά.Μόνο αυτό.Όλα τα άλλα, στη ζωή αυτή ή έστω σε κάποια άλλη, μπορεί να τα κάνεις κουμάντο.Η λήθη όμως σαν έρθει, φεύγουν όλα τ'άλλα.

anthrakoryxos είπε...

Τίποτε δεν φεύγει.
Εκεί μας κοιτάζουν όλα.
Την δύσκολη στιγμή περιμένουν, για να μας πουν:
Είδες πόσο δίκιο είχα

Απλά δεν θα μπορώ να απντήσω τίποτα..


Ίσως μόνο, η καλημέρα..
Ευχαριστώ!

Caesar είπε...

Monaliza, θα το αναζητήσω, σ'ευχαριστώ :)

igkros είπε...

Εχετε καιρό να θυροκολλήσετε νέο κείμενο. Το θέμα με τα χέρια σας απασχολεί πολύ μάλλον...

Ευτυχία είπε...

*Ανθρακορύχε εγώ σε ευχαριστώ.

*Caesar για όποια άλλη πληροφορία μη διστάσεις.

*alps η καλοκαιρινή ραστώνη της μεγαλούπολης με καταπίνει.οι φωτιές με καταπίνουν.οι εμφύλιοι μου με καταπίνουν. μόνη ελπίδα ίσως κάποια χέρια. ίσως κι όχι.
επιφυλάσσομαι πάντως για σύντομη θυροκόλληση της νέας μου ''διαμαρτυρίας''.

kostas_patra είπε...

όμορφα γράφεις,
όσα όμορφα σκέφτεσαι

τα χέρια του στρατού μου θυμίζεις και κάποια από τα χέρια που κατακαιρούς ξεφύτρωναν από τους ώμους, άλλα με γάτζους, άλλα λεπίδια, άλλα φωλιές και άλλα αισθητήρια