Χίλιες ανάσες κουμαντάρουν το πετάλι μου
τραβέρσα, νύχτωσε, τυφλοί σε κατηφόρα
οι φίλοι γι’άλλη μια φορά σταθήκαν δώρα
όταν το αίμα ξαναφλέρταρε τη ζάλη μου...
Φυσάει αέρας κι εγώ μέσα του βουτάω
τώρα που γήτεψα του ποταμού το μένος,
στέκομαι μέσα του και νιώθω σαν χαμένος
πόσες υπάρχουν όχθες να παραπατάω;...
Είν’το νερό αλλιώτικα θανατερό,σαν απαγορευμένο
που την ψυχή και το κορμί μου διαλύει
σαν μία θλίψη που όλο μέσα μου θα δύει
και τις ελπίδες απ’το ρέμα ανασταίνω...
Αν θα σε βρουν του πρωινού οι ηλιαχτίδες πλάι
σε ποταμού περπατησιά ,φωτιά σβησμένη
είναι η σκέψη της που θα σε περιμένει
κρυφά τις νύχτες σαν τ’ αστέρια σου μετράει...
4 σχόλια:
Έχεις χάρισμα Ευτυχία μου, ξέρεις να εκφράζεσαι όμορφα πολύ...
Πάντα με την μελαγχολική απόχρωση στη γραφή σου που σε συνδυασμό και με το ξεχωριστό σου ύφος προσδίδει μια ιδιαίτερη γοητεία...
Από τα αγαπημένα μου ποιήματα "του ποταμού" το θυμάμαι από το musicwave...
Όμορφο και δροσερό, όσο γίνεται, να είναι το απόγευμα σου αν και ξέρω πως σήμερα η Θεσσαλονίκη περνάει δύσκολες στιγμές εξ αιτίας και της ΔΕΗ... Φιλιά!!
''Αστραπές Κεραυνοί,
να ποιά είναι η Δ.Ε.Η.!''
και να φανταστείς πως ο Ποταμός γράφτηκε από παιδί της Δ.Ε.Η....
Καλό απόγευμα!
Τα λογια του ποταμου σου ειναι απο τα πιο αγαπημενα μου!!! Σε απολαμβανω στα "πειρατικα σου ταξιδια" να κουρσευεις αισθησεις και εικονες και να μας τις κουβαλας απο τα εγκατα της ψυχης σου..... Με ολη μου την αγαπη...... φιλεναδα μου...
Χαρά μου...τον έψαξα πάλι τον Ποταμό μου φέτος,μα δεν τον βρήκα.
Το νερό που του μεινε λίγο..πολύ λίγο...
Στέρεψε ο κόσμος, στέρεψε...
Δημοσίευση σχολίου